Γιαννης Βουρος: Ο Σχεδιαστής που δημιούργησε ολα τα ρούχα του ελληνικού κινηματογράφου

Όταν κατέβηκα στου Ζωγράφου για να επισκεφτώ τον κ. Γιάννη Βούρο, δεν περίμενα ότι μέσα σε λίγες ώρες,
θα μου αφηγούταν ολόκληρη την ζωή του...

Τον είχα γνωρίσει πρίν από πολλά χρόνια, όταν τον είχα καλέσει στην τηλεοπτική εκπομπή, που συμμετείχα, για να μιλήσει για την μόδα
στις ένδοξες εποχές του Ελληνικού Κινηματογράφου...
...Θυμάμαι ότι η αθυροστομία του, είχε φέρει σε αμηχανία την παρουσιάστρια και είχε τρομοκρατήσει την παραγωγή,
που ανησυχούσε μήπως και της επιβληθούν πρόστιμα από το Ραδιοτηλεοπτικό...
...Βέβαια, η γοητεία και οι αλήθειες, των όσων έλεγε, τους έκαναν να ξεπεράσουν κάθε ενδοιασμό και να φτάσουν την συνέντευξη του, μέχρι το τέλος,
ανεξαρτήτως της διαρκείας της, που είχε ξεπεράσει τα τρία τέταρτα...
...Πάντως, αν το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο εκείνης της περιόδου, ήθελε να τιμωρήσει την εκπομπή, θα μπορούσε να βρει χίλιες άλλες αφορμές,
από τα “ανατομικά” πλάνα του επιμόνου σκηνοθέτη της, στα μοντέλα με τα εσώρουχα μέχρι τις γκρίζες διαφημίσεις, που κατέκλυζαν το πρόγραμμα του...
...Τελικά, τίποτα δεν συνέβη και έτσι, μού ζήτησαν να τον ξαναφέρω πολλές φορές, στην εκπομπή, υπολογίζοντας την αυξημένη τηλεθέαση,
που τους είχε προσφέρει η εμφάνιση του, στα πλατό...
...Βέβαια, αν όλα αυτά συνέβαιναν σήμερα, δεν θα υπήρχε ίχνος ανησυχίας, αφού στις πρωινές εκπομπές δείχνουν πλέον ελεύθερα, αποτριχώσεις εφηβαίου
και μιλούν άνετα για εκτρώσεις, ερωτικές συνευρέσεις και φιλόδοξους αυνανισμούς...
...Ο ελευθέριος λόγος του κ. Βούρου θα αποτελούσε το μικρότερο πταίσμα...

Από τότε, πέρασαν πολλά χρόνια κι’ εγώ έφυγα από την τηλεόραση, έχοντας την ανάγκη να “ξεπλύνω” τον εαυτό μου, από την πολύχρονη
τηλεοπτική καριέρα μου, που είχα ακολουθήσει για καθαρά βιοποριστικούς λόγους...
Μην νομίσετε όμως, ότι την αποποιούμαι και την καταριέμαι, ασχέτως αν με διακατέχει μία πικρία για το ότι ποτέ δεν αναγνωρίστηκε η 22χρονη
προσφορά μου, στην στήριξη του καναλιού, που δούλευα και φυσικά, για το ότι ποτέ δεν αποζημιώθηκα, όπως είναι (ή τουλάχιστον, ήταν μέχρι τώρα)
δικαίωμα και απαίτηση κάθε εργαζομένου, για τις πολυετείς υπηρεσίες μου...
...Τώρα, που βλέπω περισσότερο αντικειμενικά τα πράγματα, πιστεύω ότι ασχέτως του ονόματος μου, που είναι Βυζαντινό, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά
με το Βυζάντιο και σίγουρα, έπρεπε να είχα αποχωρήσει νωρίτερα, αντιλαμβανόμενος εγκαίρως όσα συνέβαιναν ερήμην μου...
...Γι’ όλα αυτά όμως, αλλά και για πολλά άλλα, θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή, για να μάθετε από πρώτο χέρι, πώς ακριβώς στηνόντουσαν οι καριέρες,
πόσο ειλικρινή είναι τα άτομα, που θαυμάζετε και πόσο εύκολα, μπορούν να ελιχθούν ανάμεσα στις καταστάσεις, ...αλλά και για όλους τους σαλτιμπάγκους,
που επιβιώνουν στο τηλεοπτικό τοπίο, φροντίζοντας να εξασφαλίσουν μία θέση για την γυναίκα, την ερωμένη και τα παιδιά τους...
Ίσως μάλιστα, τα καταγράψω σε ένα βιβλίο, αφού ήδη μου έχει γίνει η σχετική πρόταση και δεν σας κρύβω ότι την σκέφτομαι...

Από τότε, λοιπόν, που είχα δει για τελευταία φορά, τον κ. Βούρο, πέρασαν χρόνια, αλλά ποτέ δεν με ξέχασε.

Συχνά με έπαιρνε τηλέφωνο για να δει τι κάνω ή για να μου σχολιάσει κάτι, που είδε και του έκανε εντύπωση...
...Από την μεριά μου, πάντα ήθελα να ξαναβρεθώ μέσα από τα λόγια του, στα παρασκήνια του κινηματογράφου της χρυσής εποχής...
...Να ακούσω τι έλεγε η Μελίνα στις πρόβες, να ζήσω τις στιγμές της Λαμπέτη πρίν βγει στην σκηνή με τον Μάνο Κατράκη, να νοιώσω την μαγκιά
της Χρονοπούλου σαν φόραγε το φόρεμα με την μαχαιριά και να ενθουσιαστώ από το “τολμηρό” στριπτήζ της Κοντού στην Ιταλίδα από την Κυψέλη...
...Ήξερα ότι στις αφηγήσεις του, επέστρεφαν όλες, από την Κατερίνα Ανδρεάδη, την Ελένη Χατζηαργύρη και την Κατίνα Παξινού,
μέχρι την Ρένα Βλαχοπούλου και την Έλενα Ναθαναήλ...
...Έτσι, τώρα, που το FASHIONISTAS.COM.GR έχει πλέον μεγάλη απήχηση και φανατικούς επισκέπτες,
θεώρησα ότι ήταν η κατάλληλη ώρα για να συναντήσω...

Στο διαμέρισμα του 5ου ορόφου της Ούλωφ Πάλμε, μόλις με είδε, χάρηκε τόσο πολύ, που συγκινήθηκα...
Ήταν ήδη 90 χρονών, αλλά δεν διέφερε από την εικόνα, που είχα κρατήσει μέσα μου, από εκείνον...
Καθίσαμε στον καναπέ του και αμέσως, μου δήλωσε τις προθέσεις του...
...Ήθελε να μιλήσει για όλα, από τα πρώτα χρόνια της Αιγύπτου μέχρι και σήμερα...
...Αισθανόταν, όπως μου είπε, την ανάγκη να μιλήσει για την μόδα, που ήξερε καλύτερα από τον καθένα...
...Να αφηγηθεί την ζωή του και να πει τις αλήθειες του...

...Η συζήτηση μας, κράτησε πολλές ώρες και έτσι, την χώρισα σε δύο μεγάλα μέρη...
...Στο πρώτο, μας αφηγείται τις εμπειρίες του, από το Παρίσι, την επιστροφή του, στην Αλεξάνδρεια και την φυγή του, στην Ελλάδα...
...Στο δεύτερο, μας μιλά για την πολυετή καριέρα του, στην Αθήνα, για το θέατρο της εποχής και για την λαμπερότερη εποχή
του Ελληνικού Κινηματογράφου...
...Από την ροή της, αφαίρεσα τις ερωτήσεις μου, ώστε να αποτελεί μία μοναδική αφήγηση, που πιστεύω ότι θα σας συνεπάρει, όπως εμένα...
...Υποσημείωση: Κατά την διάρκεια της, δεν αθυρογλώττισε ούτε μία στιγμή,,,

...Θα σου πω δυό περιστατικά, που τώρα πια, νομίζω ότι έκτοτε χαρακτήρισαν ολόκληρη την ζωή μου... ...Ήμουν δεκατεσσάρων ετών και τότε, φορούσαμε παπούτσια με κορδόνια... ...Εγώ αντί να βάλω το κορδόνι κανονικά, από πάνω, το έβαλα από κάτω... ...Με βλέπει ο καθηγητής και μου λέει: “έλα εδώ εσύ, γιατί τα κορδόνια σου, είναι κάτω;”... ...”Δεν ξέρω” του απάντησα, “...έτσι μου ήρθε και τα έβαλα κάτω”... ...Στο άλλο, που έγινε την ίδια εποχή, η μάνα μου, είχε μοδίστρες στο σπίτι και έραβε μια ρόμπα... ...Έψαχνε λοιπόν να βρει δύο τσέπες για να βάλει... ...Παίρνω τότε, δύο κομμάτια χαρτί, τα έβαλα δίπλα-δίπλα και τα δίνω στην μοδίστρα... ...“Να μια τσέπη”, της λέω.. ...“Πού το είδες αυτό;”, με ρωτάει... ...“Πουθενά” της αποκρίνομαι “...από το μυαλό μου, το ‘κανα”... ...Όλα αυτά γυρίζουν στο μυαλό μου και βλέπω ότι είχα τάσεις από τότε... ...Στο μεικτό σχολείο, που πήγαινα, το οποίο είχε αγόρια και κορίτσια, οι κοπέλες όταν έραβαν κάτι, ερχόντουσαν σε μένα από ένστικτο και με ρωτούσαν: “Γιάννη, πώς το βλέπεις αυτό;” ... ...Εγώ έβλεπα ότι ήθελε πιο ντεκολτέ ή ότι το μανίκι δεν ήταν σωστό, χωρίς καν να έχω ιδέα από μόδα.,,

Με την μόδα ασχολήθηκα αμέσως, μόλις τέλειωσε ο πόλεμος και απολύθηκα από τον στρατό... ...Θα ήμουνα 23 ετών και μου μπήκε η ιδέα να πάω να γίνω μοντελίστ... ...Έτσι ‘λέγαν τότε, τους σχεδιαστές... ...Όταν το είπα στον πατέρα μου, τρελάθηκε... ...“Μα, ποια γυναίκα θα έρθει να γδυθεί μπροστά σου, παιδί μου, για να της κάνεις πρόβα...” μου είπε... ... “Εγώ θα πάω στο Παρίσι”, του αποκρίνομαι “ ...εκεί, οι μόδιστροι είναι όλοι άνδρες”... ...Έτσι, με κόπους και βάσανα, σηκώνομαι το ’46 και φεύγω για το Παρίσι... ...Μπήκα λοιπόν σε ένα καράβι και έκανα δύο νύχτες και δύο μέρες για να φτάσω στην Μασσαλία... ...Από εκεί, πήρα το τρένο - επτά ώρες για να πάω στο Παρίσι.

Στο Παρίσι δεν ήξερα κανέναν... ...Ευτυχώς, είχα τελειώσει γαλλικό σχολείο, το Sacré-Coeur στην Αίγυπτο και μιλούσα την γλώσσα... ...Το πρώτο πράγμα, που με έκανε να απορήσω, ήταν ότι όλοι οι χαμάληδες εκεί, ήταν Γάλλοι... ...Εγώ μαθημένος από την Αίγυπτο, μου φάνηκε παράξενο... ...Το ότι ήξερα την γλώσσα, με έσωσε και πιο πολύ, αργότερα, όταν πήγα στην σχολή... ...Εκεί ήμασταν 46 μαθητές από όλο τον κόσμο και η διδασκαλία γινόταν στα γαλλικά και τα εγγλέζικα... ...Όταν πρωτοπήγα, με ρώτησαν τι θέλω να κάνω στην καριέρα μου... ...Τους αποκρίθηκα μέσα από την καρδιά μου, ότι ήθελα να ράβω - ήθελα αυτά, που θα ράβω, να τα βλέπω φορεμένα και να τα χαίρομαι... ...Αυτό με ένοιαζε - ήθελα να βλέπω την γυναίκα με το ρούχο, που της έραψα... ...Μάλιστα, μία από τις καθηγήτριες μας, που ήταν Ιταλίδα, τους έλεγε ότι αυτός θα προκόψει στην ζωή του... ...Το να κάνεις ένα ρούχο, εκτός από έμπνευση, θέλει και γούστο... ...Μπορεί να έχεις μία έμπνευση και να είναι γελοία - να μην αρέσει σε κανέναν... ...Επομένως, το γούστο είναι απαραίτητο... ...Εγώ ευτυχώς, έκατσα στην σχολή δύο χρόνια και έζησα την μόδα, όταν ήταν ακόμη πραγματική μόδα - την couture, που λέμε - ανάμεσα στούς: Dior, Balmain, Givenchy, Chanel και όλους τους άλλου.

Η σχολή με έστελνε στην Chanel, όπου πήγαινα τα απογεύματα για να δώ και από εκεί, πήρα πολλά παραδείγματα... ...Όταν γνώρισα την Chanel ήταν 68 ετών και πέθανε στα 86... ...Σαν άνθρωπος ήταν μιας άλλης εποχής, πολύ αυστηρή, αλλά είχε την μόδα μέσα της... ...Ερχόντουσαν τότε, από την Αμερική, όλες οι πρωταγωνίστριες για να ντυθούνε σ’ αυτήν και από την Chanel έμαθα ότι κάθε γυναίκα έχει ένα διαφορετικό στυλ στο ντύσιμο... ...Δεν μπορεί το έτοιμο να εξυπηρετήσει την θηλυκότητα... ...Είχε λοιπόν, τότε ένα βάζο με φτερά στρουθοκαμήλου... Αυτά τα περνούσε στο σβέρκο της πελάτισσας και της έλεγε να σηκωθεί... ...Με τον τρόπο, που σηκωνόταν η πελάτισσα, αυτή έβλεπε αν μπορούσε να βάλει εξαντρίκ ή κλασσικό ή οτιδήποτε... ...Εκεί αποφάσιζε και της έλεγε: “…εσύ δεν κάνεις - πρέπει να φοράς μόνο ταγιέρ”... ...Με αυτό τον τρόπο έβλεπε αν μια γυναίκα είχε θηλυκότητα...

Δεν μπορούν όλες οι γυναίκες να βάλλουν κάτι πιο ιδιαίτερο... ...Πολλές αντί να φοράνε το ρούχο, τις φοράει αυτό... ...Να σου φέρω ένα παράδειγμα για το τι σημαίνει ότι μια γυναίκα έχει θηλυκότητα... ...Θυμήσου την ταινία: “Gilda” ή αν δεν την είδες, πήγαινε να την δεις, όπως έλεγα και σε όλες τις δικές μας, πρωταγωνίστριες, για να καταλάβεις πώς μία γυναίκα βγάζει από μέσα της, την θηλυκότητα... ...Έβγαζε το γάντι της και ήταν σαν να γυμνώνονταν... ...Αυτήν την θηλυκότητα βίωσα εγώ και την μετέδιδα στις πελάτισσες μου, αργότερα.

Τον Dior, τον γνώρισα με τον Yves Saint Laurent - αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να το πούμε - ...όταν ήταν ζευγάρι... ...Όταν πέθανε ο Dior, τον οίκο ανέλαβε ο Saint Laurent, όμως η πρώτη collection, που έκανε, ήταν μεγάλη αποτυχία... ...Όλες, οι κριτικές στις εφημερίδες ήταν αρνητικές και έλεγαν ότι η συλλογή του, δεν είχε καμία σχέση με τον Dior... ...Τότε, εγώ είχα επαφές με την Nina Ricci… ...Πήγα λοιπόν και την ρώτησα, πως είναι δυνατόν ο Γαλλικός τύπος να γράφει τέτοια πράγματα... ...Μου λέει, ότι εδώ, ο τύπος παρακολουθεί και πρέπει να είναι όλα στην εντέλεια - αν κάτι δεν είναι καλό, δεν κάνει κομπλιμέντa.

Όταν γνώρισα την Nina Ricci, ήταν πολύ γριά και κουμάντο έκανε περισσότερο ο γιός της, ο Robert, αλλά εκείνος, που κρατούσε τον οίκο, ήταν ο couture designer… …Για να σού δώσω μία ιδέα του πώς λειτουργούσε τότε, η μόδα στο Παρίσι, αυτός είχε δέκα άλλες σχεδιάστριες, οι οποίες ήταν με μεροκάματο και ανέβαιναν στην σουίτα, του οίκου, όπου ζωγραφίζανε συνέχεια, μοντέλα... ...Όταν ήταν να γίνει défilé, μάζευαν καμιά εικοσαριά κυρίες της υψηλής κοινωνίας, οι οποίες διαλέγανε μέσα από όλα εκείνα τα μοντέλα, ποια ρούχα θα βγούνε στην collection… …Αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβούν εδώ και ούτε, που έγιναν ή θα γίνουν ποτέ.

Ακόμη, εκείνη την εποχή, δεν μπορούσες να μπεις για να παρακολουθήσεις μία επίδειξη, αν δεν φορούσες κουστούμι και αν οι γυναίκες δεν ήταν ντυμένες με τουαλέτα... ...Δεν έμπαινες με τίποτα, μέσα, αν δεν ήσουν έτσι... ...Όχι όπως καταντήσαμε τώρα, που πάνε με σαγιονάρες και σορτς... ...Εδώ, αργότερα, το κατόρθωσα κι’ εγώ στις δικές μου, επιδείξεις, όπου έπρεπε να μπούνε μέσα, οι κυρίες ως κυρίες και οι άνδρες ως κύριοι.

Ένας άλλος μεγάλος σχεδιαστής, που είχα γνωρίσει, ήταν ο Balmain… ...Αυτός ήταν ο βασιλιάς της μόδας, της Μεσογείου... ...Εκεί, όλοι λάτρευαν τον Balmain, γιατί τα ρούχα του, ήταν πολύ θηλυκά... ...Έχει μεγάλη σημασία, το να ξέρεις να βγάζεις την θηλυκότητα μιας γυναίκας... ...Αυτός είχε αδυναμία στις καμπύλες - στο μεσογειακό σώμα... ...Μην ξεχνάς ότι η μόδα είναι για την γυναίκα και ακόμη κι’ αν κάποια γίνει 80 ετών, έχει δικαίωμα στην μόδα.

.Βέβαια, εκείνη την εποχή, στο Παρίσι, τους είχα γνωρίσει σχεδόν όλους... ...Η μανία μου, όμως, ήταν να συναντήσω τον Givenchy… …Οι collection του, κάλυπταν όλες τις ηλικίες - υπήρχαν ρούχα για γυναίκες από 20 έως 80 ετών... ...Για τις μεγάλες ηλικίες, τα κομμάτια ήταν κλειστά και είχαν μακριά μανίκια... ...Αυτό προσπάθησα να το κάνω αργότερα, κι’ εγώ εδώ, αλλά είχε μεγάλη αποτυχία... ...Στο Παρίσι, έμεινα μέχρι το ’48... ...Μετά ξαναγύρισα στην Αίγυπτο και πήγα κατευθείαν στην Αλεξάνδρεια... ...Η Αλεξάνδρεια ήταν Ευρώπη - είχαμε παροικία Ελληνική, Γαλλική, Ιταλική, Γερμανική και άλλες... ...Φεύγοντας από το Παρίσι, νόμιζα ότι ήμουν Dior και ότι πια τα ήξερα όλα.

Στην Αλεξάνδρεια, άνοιξα ένα atelier στο Shatby, δίπλα στον σταθμό του τραμ, που είχε 9 δωμάτια, εκ των οποίων τα τρία ήταν για πρόβες... ...Τότε, για μένα δούλευαν 30 γυναίκες, στις οποίες δίδαξα ότι είχα μάθει στο Παρίσι... Αυτές ήταν επί το πλείστον Αιγυπτιώτισσες, αλλά είχα και Ελληνίδες... ..Αργότερα έφτασα τις 50... ...Αυτό ήταν δίπλα στο maison, που είχε ο Jean Dessès όταν ήταν ακόμη στην Αίγυπτο, προτού ξεκινήσει για το Παρίσι... ...Ο Dessès ήταν την εποχή, που εγώ ξεκινούσα και τότε, ήταν στα ύψη... ...Οι εφημερίδες και τα περιοδικά της Αιγύπτου, τον παρουσίαζαν συνεχώς... ...Έκανε collection και παρουσίαζε την μόδα μόνο για κυρίες της υψηλής κοινωνίας... ...Λίγο μετά από ότου επέστρεψα, εκείνος έφυγε για το Παρίσι, όπου τον βοήθησε η Πρόεδρος της Γαλλικής Κοινότητας της Αλεξάνδρειας και έκανε όσα έκανε... ...Την εποχή, που πήγε, πήγαν και οι Μαυρόπουλοι από την Ελλάδα... ...Αυτά τα παιδιά ήταν οι μόνοι άνθρωποι, που μπορώ να πω ότι ζήσανε εκείνη την λαμπερή εποχή της couture και πήρανε αυτή την Γαλλική πνοή της μόδας... ...Όπου και να πάς, το Παρίσι είναι η πρωτεύουσα της μόδας.

Στην Αίγυπτο, εγώ κατόρθωσα με την βοήθεια του θεού - γιατί ήμουν ένα παιδί ορφανό και δεν είχα κανέναν να με προστατεύσει - και έφτασα να έχω πελατεία, που δεν την βρήκα ποτέ στην Ελλάδα... ...Μια μέρα, κτυπά η πόρτα του atelier και έρχονται τρείς αστυνομικοί, που μου λένε: “Η Βασίλισσα Nariman είναι έξω... Μπορεί να περάσει;”... ...Λέω: “Ποιος;” - Τα ‘κανα επάνω μου - “Τι; ...Η Βασίλισσα Nariman; ...Να περάσει αμέσως ...Να στρώσουμε ...Να κάνουμε...” ...και μπαίνει μέσα, η Βασίλισσα... ...Είχε έρθει με μία ενδυματολόγο, με μία κυρία επί των δημοσίων σχέσεων και άλλες τρείς κυρίες... ...Φορούσε ένα ταγιέρ... ...Εγώ από το Παρίσι ερχόμενος, ήξερα τα ταγιέρ της Chanel, απέξω κι’ ανακατωτά, τις γαρνιτούρες, που τους βάζαμε τότε, τα διάφορα λουλούδια και την έντυσα Παριζιάνικα... ...Ενθουσιάστηκε... ...Τα ρούχα μου, υπάρχουν ακόμη σε φωτογραφίες του Παλατιού.

Εγώ τότε, με την Βασίλισσα, θα μπορούσα να είχα κερδίσει πολλά... ...Αλλά δεν ήμουνα ποτέ βεντέτος... Δεν ήξερα... Ήμουν ένα απλό παιδί... ...Δεν της είπα ούτε μια φορά, να συναντηθώ με τον Βασιλιά για να συζητήσω μαζί του και να μπορέσω να επωφεληθώ από αυτή την κατάσταση... ...Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό... Τότε, έλεγα εγώ είμαι ο εργάτης της μόδας και το να μπορέσω να έρθω σε επαφή, να κάνω και να δείξω, ούτε, που το σκεφτόμουν... Ήμουν ένα παιδί, το οποίο δεν ήξερε... ...Αν είχα τις γνώσεις, που έχω τώρα, θα ήμουνα κι’ εγώ δεν ξέρω τι... Θα μπορούσα να έχω δικό μου, εργοστάσιο, αλλά εγώ ήμουν απλά ένας εργάτης... ...Σκέψου μία Βασίλισσα και δίπλα της, πόσες κυρίες της τιμής, είχα, που θα μπορούσα να τους ζητήσω πράγματα.

Εγώ είχα έρθει εδώ, ως Έλληνας του εξωτερικού, χωρίς να ξέρω τι θα πει Ελλάδα...
...Αυτή την έμαθα αργότερα, με πολλά φαρμάκια...

Έτσι, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, χωρίς να ξέρω, άνοιξα το πρώτο atelier μου, στην Αχαρνών, δίπλα στον Αγιο Παντελεήμονα...
...Η Αχαρνών ήταν ένας δρόμος συνηθισμένος...
...Έβγαινα στο μπαλκόνι και έβλεπα γυναίκες με την ρόμπα και παντόφλες, να μιλάνε στο τηλέφωνο και έλεγα: “Βούρο, που κατάντησες;”...
...Από τις λιμουζίνες με τις κυρίες, τις φορτωμένες με bizoux, που ερχότανε, τώρα, είχα περάσει στο αντίθετο άκρο...

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ,

pηγη