Στην ηλικία όπου τα περισσότερα παιδάκια μαθαίνουν ακόμα να μιλάνε καθαρά και να προφέρουν σωστά το «ρο», η Βανέσα Μέι ήξερε ήδη να σχεδιάζει ένα αψεγάδιαστο κλειδί του σολ και να παίζει τις πρώτες μελωδίες της στο πιάνο.
Δύο χρόνια αργότερα, στα 5 της, ένα νέο παιχνίδι ήρθε να αποσπάσει την προσοχή της από τον βασιλιά των μουσικών οργάνων και να κερδίσει την καρδιά της, το βιολί.
«Ημουν μοναχοπαίδι και δεν μου άρεσε να μοιράζομαι πράγματα. Η ιδέα ότι κάποιος άλλος είχε παίξει στο ίδιο πιάνο με μένα δεν μου άρεσε. Στο βιολί δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μου άρεσε η διαδικασία που ακολουθούσα με το βιολί, που το έβγαζα από τη θήκη του, το καθάριζα και το ξανάβαζα μέσα. Οταν είσαι παιδί και σου αρέσουν δύο όργανα το ίδιο, χαζά πραγματάκια όπως αυτό μετράνε για να επιλέξεις σε ποιο από τα δύο θα δώσεις μεγαλύτερη βαρύτητα. Επιπλέον, νομίζω ότι μου άρεσε λίγο περισσότερο και ο δάσκαλος που είχα στο βιολί, ενώ εκείνος του πιάνου ήταν λίγο πιεστικός.
Ετσι -τυχαία- ξεκίνησα το βιολί. Ημουν γύρω στα 7 όταν έγινε το βασικό μου όργανο», λέει η ίδια σχετικά με το πώς ξεκίνησε ο μακροχρόνιος δεσμός της με το πιο ιδιαίτερο όργανο από τα έγχορδα, λίγες μέρες προτού έρθει για ακόμη μία φορά στην Ελλάδα για συναυλία, στις 12 Σεπτεμβρίου. «Εχω έρθει αρκετές φορές στην Αθήνα και πάντα θα θυμάμαι την επίσκεψή μου στην Ακρόπολη. Ηταν κάτι εκπληκτικό», απαντά όταν τη ρωτάω με τι έχει συνδέσει την Ελλάδα στο μυαλό της. «Χαίρομαι κάθε φορά που το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει την Ελλάδα. Για διακοπές, ωστόσο, έχω έρθει μονάχα μία φορά. Πήγα στη Σαντορίνη, όπου συναντάς τοπία μαγευτικά που σε γεμίζουν εικόνες που κρατάς», συμπληρώνει.
Γεννημένη την ίδια μέρα -27 Οκτωβρίου- με τον μεγάλο δεξιοτέχνη του βιολιού Νικολό Παγκανίνι, η Βανέσα Μέι κατάφερε μέσα σε λίγα μόνο χρόνια να κάνει τον ήχο του βιολιού αγαπητό όχι μόνο στους λάτρεις της κλασικής μουσικής αλλά και σε ποπ - ροκ ακροατήρια, μακριά από τις αίθουσες κλασικών κοντσέρτων και ωδείων. Το breakethrough της καριέρας της -η οποία είχε ξεκινήσει με αμιγώς κλασικό ρεπερτόριο όταν η Βανέσα δεν είχε κλείσει καν τα 10 της χρόνια- έγινε το 1995 (σε ηλικία 17 ετών) με την κυκλοφορία του «The Violin Player», του άλμπουμ που εγκαινίασε ένα νέο είδος μουσικής το οποίο χαρακτηρίζεται από τη σύντηξη στοιχείων της techno και του κλασικού βιολιού. «Οταν ήμουν μικρή, είχα μια μπλαζέ αντιμετώπιση απέναντι στην επιτυχία. Με ρωτούσαν “πώς ήταν η συναυλία σου;” και έλεγα ένα σκέτο “OK” ανασηκώνοντας τους ώμους ακόμα και αν είχαν σηκωθεί όλοι χειροκροτώντας στο τέλος.
Αλλά και όταν είχα μια κακή, κατά την άποψή μου, εμφάνιση, δεν θα έκλαιγα. Αυτό διήρκεσε νομίζω σε όλη την παιδική μου ηλικία. Τα συναισθήματά μου εκφράζονταν στο έπακρο όταν έπαιζα και υποχωρούσαν όταν κατέβαινα από τη σκηνή», εξομολογείται απαντώντας στο κατά πόσο είχε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του ταλέντου και της επιτυχίας της, δεδομένου ότι αποτελούσε ένα παιδί-θαύμα, αφού σε ηλικία 11 ετών είχε γίνει δεκτή στο Royal College of Music. «Oταν ξεκινάς σε πολύ μικρή ηλικία κάτι με το οποίο οι περισσότεροι που ασχολούνται είναι ήδη έφηβοι νιώθεις λίγο απομονωμένος», λέει και συνεχίζει.
«Με πολλές ώρες εξάσκησης την ημέρα και που δεν απολάμβαναν τρεις μήνες διακοπών το καλοκαίρι. Ζούσα σε δύο παράλληλους κόσμους. Δεν ήμουν, όμως, μόνο εγώ στην οικογένεια που έκανα θυσίες. Οταν ήμουν 6 ή 7 ετών η μητέρα μου εγκατέλειψε τη δικηγορία και αφοσιώθηκε σε μένα και, λίγο αργότερα, στην καριέρα μου. Εξάλλου, ακόμα και όταν ήμουν 16 δεν με ενδιέφερε πολύ το να βγω έξω ή να πάω σε red carpet events. Εκτός και αν ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Θα προτιμούσα να πάω σε κάποια μάζωξη με φίλους από το σχολείο παρά σε κάποιο πάρτι με celebrities», διευκρινίζει. Της ζητάω να μου πει εάν ποτέ αντιμετώπισε αντιδράσεις από καθηγητές της για την ιδέα της διασκευής πασίγνωστων κομματιών κλασικής μουσικής.
«Οι δάσκαλοι με ήξεραν καλά, ήξεραν τις ικανότητές μου. Από ένα σημείο και μετά θέλουν να βλέπουν και το δημιουργικό κομμάτι των μαθητών τους», αποκρίνεται και συνεχίζει: «Οπότε ουδέποτε με εμπόδισαν στο να εκφραστώ. Το ότι κάποιος ασχολείται με ένα κλασικό όργανο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή του. Στα 80s άκουγα Μάικλ Τζάκσον και Prince. Μου αρέσει επίσης η vintage μουσική, κομμάτια ακόμα πιο παλιών δεκαετιών, αλλά και πιο σύγχρονα. Μου αρέσουν συγκροτήματα που έχουν δικό τους μουσικό στίγμα. Οταν έκανα το πρώτο άλμπουμ τέτοιου είδους κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει από αυτό. Ούτε η εταιρεία, ούτε οι καθηγητές μου, ούτε η μαμά μου, η οποία είχε αναλάβει χρέη μάνατζερ. Δεν υπήρχε καν αυτό το είδος. Αλλά όλοι νιώθαμε ότι ήταν κάτι φυσικό και αναπόφευκτο διότι βλέπαμε την ανάγκη μου να κάνω κάτι διαφορετικό», επισημαίνει.
Σκιέρ στο Σότσι
Ο χρόνος μάς πιέζει. Εχει να προλάβει ένα αεροπλάνο για να μεταβεί στην πόλη της επόμενης συναυλίας, καθώς έχει ήδη ξεκινήσει την περιοδεία της. Στα λεπτά που μας απομένουν, ζητάω να μου πει μερικά πράγματα για τη συμμετοχή της στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι της Ρωσίας τον περασμένο Φεβρουάριο στο αγώνισμα του γιγαντιαίου σλάλομ, με τα χρώματα της Ταϊλάνδης, χώρα καταγωγής του βιολογικού της πατέρα (οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν μωρό και ο Βρετανός δεύτερος σύζυγος της μητέρας της την υιοθέτησε).
«Η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς ήταν ένα παιδικό όνειρο από αυτά που δεν περιμένεις ποτέ πως θα πραγματοποιηθούν. Ο λόγος ήταν η αγάπη μου για το άθλημα. Ενώ κάνω σκι από 4 ετών, ζω στο Λονδίνο και δεν έχω την ευκαιρία να το εξασκώ. Αλλωστε, από ένα σημείο και μετά δεν είχα και τον χρόνο, αφού τον περισσότερο καιρό δούλευα, ηχογραφούσα, έκανα τουρ ή προωθούσα κάποια δουλειά. Ηταν αδύνατον να αφοσιωθώ στο άθλημα. Ετσι, στα 30 μου πήγα να ζήσω στα βουνά, στο Τσέρματ της Ελβετίας, και προσπάθησα να βελτιωθώ στο σκι. Στην πραγματικότητα άρχισα να προπονούμαι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες έξι μήνες νωρίτερα. Επί δύο χρόνια έκανα εντατικά σκι, αλλά την πραγματική προπόνηση με ειδικό προπονητή την ξεκίνησα έξι μήνες πριν. Ηταν ένα απίστευτο αίσθημα, κάτι που το κάνεις μόνο μια φορά στη ζωή σου», λέει με φωνή γεμάτη συγκίνηση. Οσο για τον λόγο που επέλεξε να αγωνιστεί με το όνομα του «πρώτου» πατέρα της, όπως τον αποκαλεί, είναι μη αναμενόμενος: «Διάλεξα το Βάνακορν διότι η δημοσιότητα που είχε ξεσπάσει ήταν απίστευτη. Ηταν το είδος της δημοσιότητας που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Μπορεί να ήμουν στην κορυφή ενός χιονισμένου λόφου έτοιμη να αγωνιστώ και να έρχονται κοντά μου ζητώντας να τραβήξουν selfie.
Τραβούσαν selfie όλοι. Ακόμα και οι διαιτητές. Σίγουρα δεν είναι κακό, με αποσπούσε όμως. Ωστόσο, ακόμα και με διαφορετικό όνομα δεν κατάφερα να περάσω απαρατήρητη. Σίγουρα είναι λίγο περίεργο να βλέπεις μια Ασιάτισσα να κάνει σκι», καταλήγει στο «Πρώτο Θέμα» χαριτολογώντας λίγο πριν δώσουμε ραντεβού για τις 12 Σεπτεμβρίου.
briefingnews.gr
«Ημουν μοναχοπαίδι και δεν μου άρεσε να μοιράζομαι πράγματα. Η ιδέα ότι κάποιος άλλος είχε παίξει στο ίδιο πιάνο με μένα δεν μου άρεσε. Στο βιολί δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μου άρεσε η διαδικασία που ακολουθούσα με το βιολί, που το έβγαζα από τη θήκη του, το καθάριζα και το ξανάβαζα μέσα. Οταν είσαι παιδί και σου αρέσουν δύο όργανα το ίδιο, χαζά πραγματάκια όπως αυτό μετράνε για να επιλέξεις σε ποιο από τα δύο θα δώσεις μεγαλύτερη βαρύτητα. Επιπλέον, νομίζω ότι μου άρεσε λίγο περισσότερο και ο δάσκαλος που είχα στο βιολί, ενώ εκείνος του πιάνου ήταν λίγο πιεστικός.
Ετσι -τυχαία- ξεκίνησα το βιολί. Ημουν γύρω στα 7 όταν έγινε το βασικό μου όργανο», λέει η ίδια σχετικά με το πώς ξεκίνησε ο μακροχρόνιος δεσμός της με το πιο ιδιαίτερο όργανο από τα έγχορδα, λίγες μέρες προτού έρθει για ακόμη μία φορά στην Ελλάδα για συναυλία, στις 12 Σεπτεμβρίου. «Εχω έρθει αρκετές φορές στην Αθήνα και πάντα θα θυμάμαι την επίσκεψή μου στην Ακρόπολη. Ηταν κάτι εκπληκτικό», απαντά όταν τη ρωτάω με τι έχει συνδέσει την Ελλάδα στο μυαλό της. «Χαίρομαι κάθε φορά που το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει την Ελλάδα. Για διακοπές, ωστόσο, έχω έρθει μονάχα μία φορά. Πήγα στη Σαντορίνη, όπου συναντάς τοπία μαγευτικά που σε γεμίζουν εικόνες που κρατάς», συμπληρώνει.
Γεννημένη την ίδια μέρα -27 Οκτωβρίου- με τον μεγάλο δεξιοτέχνη του βιολιού Νικολό Παγκανίνι, η Βανέσα Μέι κατάφερε μέσα σε λίγα μόνο χρόνια να κάνει τον ήχο του βιολιού αγαπητό όχι μόνο στους λάτρεις της κλασικής μουσικής αλλά και σε ποπ - ροκ ακροατήρια, μακριά από τις αίθουσες κλασικών κοντσέρτων και ωδείων. Το breakethrough της καριέρας της -η οποία είχε ξεκινήσει με αμιγώς κλασικό ρεπερτόριο όταν η Βανέσα δεν είχε κλείσει καν τα 10 της χρόνια- έγινε το 1995 (σε ηλικία 17 ετών) με την κυκλοφορία του «The Violin Player», του άλμπουμ που εγκαινίασε ένα νέο είδος μουσικής το οποίο χαρακτηρίζεται από τη σύντηξη στοιχείων της techno και του κλασικού βιολιού. «Οταν ήμουν μικρή, είχα μια μπλαζέ αντιμετώπιση απέναντι στην επιτυχία. Με ρωτούσαν “πώς ήταν η συναυλία σου;” και έλεγα ένα σκέτο “OK” ανασηκώνοντας τους ώμους ακόμα και αν είχαν σηκωθεί όλοι χειροκροτώντας στο τέλος.
Αλλά και όταν είχα μια κακή, κατά την άποψή μου, εμφάνιση, δεν θα έκλαιγα. Αυτό διήρκεσε νομίζω σε όλη την παιδική μου ηλικία. Τα συναισθήματά μου εκφράζονταν στο έπακρο όταν έπαιζα και υποχωρούσαν όταν κατέβαινα από τη σκηνή», εξομολογείται απαντώντας στο κατά πόσο είχε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του ταλέντου και της επιτυχίας της, δεδομένου ότι αποτελούσε ένα παιδί-θαύμα, αφού σε ηλικία 11 ετών είχε γίνει δεκτή στο Royal College of Music. «Oταν ξεκινάς σε πολύ μικρή ηλικία κάτι με το οποίο οι περισσότεροι που ασχολούνται είναι ήδη έφηβοι νιώθεις λίγο απομονωμένος», λέει και συνεχίζει.
«Με πολλές ώρες εξάσκησης την ημέρα και που δεν απολάμβαναν τρεις μήνες διακοπών το καλοκαίρι. Ζούσα σε δύο παράλληλους κόσμους. Δεν ήμουν, όμως, μόνο εγώ στην οικογένεια που έκανα θυσίες. Οταν ήμουν 6 ή 7 ετών η μητέρα μου εγκατέλειψε τη δικηγορία και αφοσιώθηκε σε μένα και, λίγο αργότερα, στην καριέρα μου. Εξάλλου, ακόμα και όταν ήμουν 16 δεν με ενδιέφερε πολύ το να βγω έξω ή να πάω σε red carpet events. Εκτός και αν ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Θα προτιμούσα να πάω σε κάποια μάζωξη με φίλους από το σχολείο παρά σε κάποιο πάρτι με celebrities», διευκρινίζει. Της ζητάω να μου πει εάν ποτέ αντιμετώπισε αντιδράσεις από καθηγητές της για την ιδέα της διασκευής πασίγνωστων κομματιών κλασικής μουσικής.
«Οι δάσκαλοι με ήξεραν καλά, ήξεραν τις ικανότητές μου. Από ένα σημείο και μετά θέλουν να βλέπουν και το δημιουργικό κομμάτι των μαθητών τους», αποκρίνεται και συνεχίζει: «Οπότε ουδέποτε με εμπόδισαν στο να εκφραστώ. Το ότι κάποιος ασχολείται με ένα κλασικό όργανο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στη ζωή του. Στα 80s άκουγα Μάικλ Τζάκσον και Prince. Μου αρέσει επίσης η vintage μουσική, κομμάτια ακόμα πιο παλιών δεκαετιών, αλλά και πιο σύγχρονα. Μου αρέσουν συγκροτήματα που έχουν δικό τους μουσικό στίγμα. Οταν έκανα το πρώτο άλμπουμ τέτοιου είδους κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει από αυτό. Ούτε η εταιρεία, ούτε οι καθηγητές μου, ούτε η μαμά μου, η οποία είχε αναλάβει χρέη μάνατζερ. Δεν υπήρχε καν αυτό το είδος. Αλλά όλοι νιώθαμε ότι ήταν κάτι φυσικό και αναπόφευκτο διότι βλέπαμε την ανάγκη μου να κάνω κάτι διαφορετικό», επισημαίνει.
Σκιέρ στο Σότσι
Ο χρόνος μάς πιέζει. Εχει να προλάβει ένα αεροπλάνο για να μεταβεί στην πόλη της επόμενης συναυλίας, καθώς έχει ήδη ξεκινήσει την περιοδεία της. Στα λεπτά που μας απομένουν, ζητάω να μου πει μερικά πράγματα για τη συμμετοχή της στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι της Ρωσίας τον περασμένο Φεβρουάριο στο αγώνισμα του γιγαντιαίου σλάλομ, με τα χρώματα της Ταϊλάνδης, χώρα καταγωγής του βιολογικού της πατέρα (οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν μωρό και ο Βρετανός δεύτερος σύζυγος της μητέρας της την υιοθέτησε).
«Η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς ήταν ένα παιδικό όνειρο από αυτά που δεν περιμένεις ποτέ πως θα πραγματοποιηθούν. Ο λόγος ήταν η αγάπη μου για το άθλημα. Ενώ κάνω σκι από 4 ετών, ζω στο Λονδίνο και δεν έχω την ευκαιρία να το εξασκώ. Αλλωστε, από ένα σημείο και μετά δεν είχα και τον χρόνο, αφού τον περισσότερο καιρό δούλευα, ηχογραφούσα, έκανα τουρ ή προωθούσα κάποια δουλειά. Ηταν αδύνατον να αφοσιωθώ στο άθλημα. Ετσι, στα 30 μου πήγα να ζήσω στα βουνά, στο Τσέρματ της Ελβετίας, και προσπάθησα να βελτιωθώ στο σκι. Στην πραγματικότητα άρχισα να προπονούμαι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες έξι μήνες νωρίτερα. Επί δύο χρόνια έκανα εντατικά σκι, αλλά την πραγματική προπόνηση με ειδικό προπονητή την ξεκίνησα έξι μήνες πριν. Ηταν ένα απίστευτο αίσθημα, κάτι που το κάνεις μόνο μια φορά στη ζωή σου», λέει με φωνή γεμάτη συγκίνηση. Οσο για τον λόγο που επέλεξε να αγωνιστεί με το όνομα του «πρώτου» πατέρα της, όπως τον αποκαλεί, είναι μη αναμενόμενος: «Διάλεξα το Βάνακορν διότι η δημοσιότητα που είχε ξεσπάσει ήταν απίστευτη. Ηταν το είδος της δημοσιότητας που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Μπορεί να ήμουν στην κορυφή ενός χιονισμένου λόφου έτοιμη να αγωνιστώ και να έρχονται κοντά μου ζητώντας να τραβήξουν selfie.
Τραβούσαν selfie όλοι. Ακόμα και οι διαιτητές. Σίγουρα δεν είναι κακό, με αποσπούσε όμως. Ωστόσο, ακόμα και με διαφορετικό όνομα δεν κατάφερα να περάσω απαρατήρητη. Σίγουρα είναι λίγο περίεργο να βλέπεις μια Ασιάτισσα να κάνει σκι», καταλήγει στο «Πρώτο Θέμα» χαριτολογώντας λίγο πριν δώσουμε ραντεβού για τις 12 Σεπτεμβρίου.
briefingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ ΣΧΟΛΊΟΥ
Τα σχόλια στό 07magazine men'sblogspot υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων είναι (αστική και ποινική) και βαρύνει τους σχολιαστές.