Τα μηνύματα των θρησκευτικών ηγετών για το Πάσχα

«Ας είναι το φετινό Πάσχα μια έξοδος από τον φόβο και την απόγνωση προς την ελπίδα και την αγαπητική δημιουργικότητα»

Η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ελευθερία και η χαρά κυριαρχούν στα μηνύματα της θρησκευτικής ηγεσίας για το Πάσχα. Οι θρησκευτικοί ηγέτες αναφέρονται και στο δράμα των προσφύγων στέλνοντας το δικό τους χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.

Μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὁλοκαρδίως σᾶς ἀπευθύνομεν ἀπὸ τῆς ἕδρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν χαρμόσυνον χαιρετισμὸν «Χριστὸς Ἀνέστη!». Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ κέντρον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Χωρὶς τὴν Ἀνάστασιν ἡ πίστις ἡμῶν εἶναι «κενή» (Α' Κορ. ιε΄, 14). Ὁ Θεὸς Λόγος μὲ τὴν Ἀνάστασίν Του ἀφθαρτοποίησε καὶ ἐθέωσε τὸν τετραυματισμένον καὶ ἀμαυρωμένον ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον, καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν καὶ πάλιν τὴν δυνατότητα τοῦ καθ᾿ ὁμοίωσιν, τοῦ ὁποίου ἀπεστερήθη διὰ τῆς παρακοῆς.

Τί σημαίνει, ὅμως, ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, ἡ νίκη τῆς ζωῆς κατὰ τοῦ θανάτου, μέσα εἰς ἕνα κόσμον βίας καὶ πολέμων, ἐν ὀνόματι μάλιστα τῆς θρησκείας καὶ τοῦ Θεοῦ;

Πολλοὶ σοφοὶ προσεπάθησαν νὰ ἐξεύρουν λύσιν εἰς τὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου καὶ νὰ τὸ ὑπερβοῦν διὰ διαφόρων θεωριῶν. Ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἑορτάζομεν τὴν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ κηρύσσομεν εὐθαρσῶς τὴν κατάργησιν τοῦ θανάτου. Γνωρίζομεν ὅτι χορηγὸς τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ Ὁποίῳ «ζωὴ ἦν» (Ἰωάν. α', 4). Ἔχομεν τὴν χαροποιὸν ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἐνικήθη ὁ θάνατος διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. «Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται, τῆς ἀναστάσεως τὴν πεῖραν εἰληφότα». Αὐτὴ ἡ πίστις καταυγάζει ὅλας τὰς ἐκφάνσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, συμπυκνοῦται δὲ ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ. Τὸ γεγονὸς ὅτι εἰς τὸν χριστιανικὸν κόσμον κυρίως ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διέσωσε τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν ὡς κέντρον τῆς ζωῆς καὶ τῆς πνευματικότητός της εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένον μὲ τὸ ὅτι ἡ Ἀνάστασις εἶναι ὁ πυρὴν τῆς πίστεως, τῆς λατρείας καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους. Διὰ τὸν λόγον τοῦτον ἡ εὐχαριστιακὴ λειτουργία εἶναι πάντοτε πανηγυρικὴ καὶ χαρμόσυνος καὶ συνδέεται πρωτίστως μὲ τὴν Κυριακήν, τὴν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.

Ἡ πλέον συγκλονιστικὴ ἔκφρασις καὶ ἑρμηνεία τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς καινοποιητικῆς δυνάμεώς της εἶναι ἡ εἰκὼν τῆς καθόδου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν Ἅδην ὅπως τὴν θαυμάζομεν εἰς τὴν ἐνταῦθα Μονὴν τῆς Χώρας. Ὁ Κύριος τῆς δόξης κατελθὼν μέχρις Ἅδου ταμείων καὶ συντρίψας τὰς Πύλας αὐτοῦ, ἀναδύεται νικηφόρος συνανιστῶν ἑαυτῷ τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔαν, ὁλόκληρον δηλαδὴ τὸ ἀνθρώπινον γένος ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ μέχρι τῶν Ἐσχάτων. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια». Ἡ κτίσις διαβαίνει ἀπὸ τὸ ζοφερὸν βασίλειον τοῦ θανάτου εἰς τὸ ἀνέσπερον φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ πιστός, Ἀναστάσεως κοινωνός, καλεῖται νὰ κηρύξη τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. α΄, 8).

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, βιοῦσα τὸ μυστήριον τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς ἀνα-στάσεως συγχρόνως, μᾶς καλεῖ σήμερον νὰ «προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι» καὶ νὰ «συνεορτάσωμεν Πάσχα Θεοῦ τὸ σωτήριον».

Διότι, διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἐγίναμεν ἕνας λαὸς ἡ ἀνθρωπότης˙ ἡνώθημεν εἰς ἓν σῶμα. Μὲ τὸν Σταυρὸν καὶ τὴν Ἀνάστασίν Του ὁ Χριστὸς ἐθανάτωσεν ὁριστικῶς τὴν ὑπάρχουσαν ἔχθραν. Τοιουτοτρόπως, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς συμφιλιώσεως τῶν πάντων, ἡ Ἐκκλησία τῆς ἀγάπης πρὸς πάντας, φίλους καὶ ἐχθρούς. Ὅλοι συμφιλιωμένοι, πλήρεις νέας ζωῆς, ζωῆς ἀληθινῆς, γινόμεθα συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ (πρβλ. Ἐφ. β΄, 15-20).

Ἀτυχῶς, σήμερον ἡ τρομοκρατία, οἱ πόλεμοι καὶ γενικώτερον ἡ ἀφαίρεσις τῆς ζωῆς ἀνθρώπων συνεχίζονται. Ὁ θρῆνος καὶ ἡ ἀγωνία τῶν θυμάτων, διαδιδόμενοι μάλιστα ταχύτατα διὰ τῶν συγχρόνων τεχνολογι-κῶν μέσων, διασχίζουν τὴν ἀτμόσφαιραν καὶ σπαράσσουν τὴν καρδίαν μας. Διὰ τοῦτο οἱ ἡγέται τῆς ἀνθρωπότητος, πολιτικοὶ καὶ πνευματικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοί, ἔχομεν καθῆκον καὶ χρέος ἀγάπης νὰ ἐνεργῶμεν πᾶν ὅ,τι ἐνδείκνυται διὰ τὴν ἀποφυγὴν αὐτῶν τῶν ἐκρύθμων καταστάσεων.

Ἐν μέσῳ αὐτοῦ τοῦ σημερινοῦ «κόσμου τοῦ παραλόγου», ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καλούμεθα νὰ δώσωμεν τὴν καλὴν μαρτυρίαν τῆς ἀγάπης καὶ τῆς προσφορᾶς πρὸς τὸν συνάνθρωπον, ἀγάπης καὶ μόνον.

Τὸ Πάσχα δὲν εἶναι διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς μία στιγμιαία ἀπόδρασις ἀπὸ τὴν στυγνὴν πραγματικότητα τοῦ κακοῦ ἐν τῷ κόσμῳ, εἶναι ἡ ἀκλόνητος βεβαιότης ὅτι ὁ θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς εἶναι μεθ᾿ ἡμῶν «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματ. κη΄, 20).

Αὐτό, τέκνα καὶ ἀδελφοί, εἶναι καὶ ἐφέτος τὸ ἀναστάσιμον μήνυμα τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρου, πρὸς ὅλους τοὺς συνανθρώπους μας: ὅτι ἀνέστη Χριστὸς καὶ κατήργηται τὸ κράτος τοῦ θανάτου˙ τὸ κράτος τῆς ἐξουσίας τοῦ ἰσχυροῦ ἐπὶ τοῦ ἀδυνάτου˙ καὶ ὅτι μόνον «ζωὴ πολιτεύεται» καὶ ἀγάπης θαλπωρὴ καὶ ἐλέους ἄβυσσος καὶ Χάριτος ἀκενώτου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἡ ὁποία καλύπτει πᾶσαν τὴν οἰκουμένην, ἀπ᾿ ἄκρου εἰς ἄκρον˙ ἀρκεῖ οἱ ἄνθρωποι νὰ κατανοήσωμεν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν καὶ ὅτι ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων (πρβλ. Ἰωάν, α΄, 3-4). Αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα ἡμῶν πρὸς πάντας τοὺς πολιτικοὺς καὶ πνευματικοὺς ἡγέτας τοῦ κόσμου τούτου.

Δεῦτε, λοιπόν, λάβετε, φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς τοῦ Φαναρίου, τὸ ὁποῖον, ὡς φῶς Χριστοῦ, ὡς φῶς ἀγάπης, φαίνει πᾶσι˙ καὶ ἐν Αὐτῷ «σκοτία οὐκ ἔστιν οὐδεμία» (πρβλ. Α΄ Ἰωάν. α΄, 5). Ἂς ἐνωτισθῶμεν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, τὸ Εὐαγγέλιον τοῦτο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἀγάπης καὶ ἂς ἁπαλύνωμεν οἱ Ὀρθόδοξοι τὸν πόνον τῆς συγχρόνου ἀνθρωπότητος, μὲ τὴν ἰδικήν μας ἀγάπην καὶ θυσίαν.

Δόξα τῷ χορηγῶ τῆς ζωῆς, τῷ δείξαντι τὸ φῶς καὶ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν εἰρήνην εἰς τὸν κόσμον καὶ εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν ἀνθρώπων προσωπικῶς, δόξα τῷ Βασιλεῖ τῆς δόξης Ἰησοῦ Χριστῷ, τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου καὶ ἀρχηγῷ τῆς ζωῆς.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα, βις´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.
Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημητρίου

«Αγαπητοί μου Χριστιανοί και ανά τον κόσμο Συμπατριώτες,

Χριστός Ανέστη!

Γιορτάζουμε για μίαν ακόμη φορά το Άγιο και Μέγα Πάσχα, την κορυφαία γιορτή του έτους. Μια γιορτή που το όνομά της, Πάσχα, σημαίνει πέρασμα, έξοδο από μια κατάσταση σκλαβιάς και βασάνων σε μια κατάσταση ελευθερίας και χαράς.

Ο Ιησούς Χριστός με την σταυρική του θυσία και την Ανάστασή Του μας πέρασε απο την δουλεία της αμαρτίας, της ενοχής, της αγωνίας και του θανάτου στην απέραντη χαρά της ελευθερίας. Έγινε η έξοδός μας από τη νύκτα του κακού και της αμαρτίας στο ανέσπερο φως μιας ημέρας που δεν τελειώνει ποτέ, μιας ζωής που νικά τον θάνατο, που μας περνάει στην αιωνιότητα.

Μας κατακλύζουν κάθε μέρα εικόνες φτώχειας και βίας, τρομοκρατικών επιθέσεων, αδικιών και καταπιέσεων. Μας τρομάζει η μαζική μετακίνηση και οι φοβερές κακουχίες των προσφύγων και η κακοποίηση και απώλεια ανυπεράσπιστων παιδιών και γυναικών.

Φοβερά τα αδιέξοδα. Αλλά ιδού η Ανάσταση του Χριστού που μας παρέχει την μεγάλη και μοναδική έξοδο απο την κατάθλιψη της καθημερινότητος στην αγαλλίαση της ζωής, από την άκρατη ιδιοτέλεια στην αγάπη και αλληλεγγύη, απο την ταραχή και αγωνία στην ειρήνη του Χριστού, από το σκοτάδι της πλάνης και της συγχύσεως στο φως της αλήθειας.

Σε τελευταία ανάλυση, αυτό είναι η Ανάσταση: Έξοδος από κάθε μορφής δουλεία στην ελευθερία, έξοδος από τον μέγιστο εχθρό θάνατο στην ανέσπερη ζωή.

Χριστός Ανέστη αδελφοί μου. Καλό Πάσχα σε όλο τον κόσμο.
Μήνυμα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο

Ὄρθρος ἦν βαθύς καί σκοτία περί τό μνημεῖον, ἐν ᾧ ἐτάφη ὁ σταυρωθείς Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ναζωραῖος, ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων. Πολλή ἡ σκοτία καί εἰς τάς φρένας Μαρίας καί τῶν μετ' αὐτῆς εἰς τό μνημεῖον προσδραμουσῶν γυναικῶν. Εἰς τήν λύπην τήν ἐκ τοῦ σταυροῦ, προσετέθη ἡ ἀπορία ἐκ τῆς θέας τοῦ ἀποκεκυλισμένου λίθου, ἡ ἀμηχανία ἐκ τῆς θέας τοῦ κενοῦ τάφου καί ἡ ἀπόγνωσις ἐκ τοῦ ὅτι «ᾖραν τόν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου καί οὐκ οἴδαμεν, ποῦ ἔθηκαν Αὐτόν» (Ἰω. 20,2).

Πιστός ὅμως ὁ Θεός, «ὁ ἐργασάμενος σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς». Ὁ Θεός, ὁ εὐδοκήσας σῶσαι τό γένος τῶν ἀνθρώπων διά τῆς ἐνανθρωπήσεως καί τῆς σταυρώσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς, οὐκ ἀφῆκεν Αὐτόν ἐν τῷ τάφῳ ἰδεῖν διαφθοράν. Ὁ Χριστός, ὁ σταυρωθείς καί ταφείς, ἀνέστη τῇ δυνάμει τοῦ Πατρός καί τῇ θείᾳ Αὐτοῦ δυνάμει. Ἐνίκησε τάς δυνάμεις καί ἐξουσίας τοῦ σκότους καί τοῦ ᾍδου, τουτέστι τοῦ διαβόλου καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, συναναστήσας τόν Ἀδάμ παγγενῆ.

Τό ἐλπιδοφόρον τοῦτο μήνυμα «ζεῦγος φαεσφόρων ἀγγέλων» ἔνδοθεν τοῦ μνημείου ἐβόα Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ καί ταῖς μετ' αὐτῆς γυναιξί καί τήν λύπην αὐτῶν εἰς χαράν μετέβαλε. Τήν χαράν ταύτην ἀπείρως ηὔξησεν ἡ θέα Αὐτοῦ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ ἐσταυρωμένῳ μετά τῶν τύπων τῶν ἥλων, ἀναστημένῳ, λελαμπρυσμένῳ καί δεδοξασμένῳ σώματι Αὐτοῦ, λέγοντος αὐταῖς «Χαίρετε», ὅτε καί «προσελθοῦσαι ἐκράτησαν Αὐτοῦ τούς πόδας καί προσεκύνησαν Αὐτῷ» (Ματθ. 28,9).

Αὐτόπται μάρτυρες τοῦ ὑπερφυοῦς γεγονότος τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένοντο οὐχί μόνον αἱ μυροφόροι γυναῖκες ἀλλά καί οἱ πληροφορηθέντες καί εἰς τό μνημεῖον προσδραμόντες ἅγιοι Ἀπόστολοι. Οὗτοι ὡσαύτως εἶδον «τά ὀθόνια κείμενα μόνα καί τό σουδάριον, ὅ ἦν ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετά τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλά χωρίς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον» (Ἰω. 20,7).

Εἰς ἐπιβεβαίωσιν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ εἰς τούς ἀποστόλους, «οὕς ἐξελέξατο, ὁ Κύριος παρέστησεν Ἑαυτόν ζῶντα ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις» (Πράξ. 1,2-3), ὡς ἐν τῷ ὑπερῴῳ, «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων» (Ἰω. 20,19) «καί τῇ ὀγδόῃ ἡμέρᾳ, ὅτε καί Θωμᾶς ἦν μετ' αὐτῶν» (Ἰω. 20,26), εἰς τήν πορείαν πρός Ἐμμαούς, ὅτε «διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τά περί Ἑαυτοῦ» (Λουκ. 24,27) καί ὅτε «ηὐλόγησεν αὐτοῖς τόν ἄρτον» (Λουκ. 24,30), ἐπί τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος, ὅτε ἐζήτησε παρ' αὐτῶν «προσφάγιον» καί τῇ ἐντολῇ Αὐτοῦ «εἵλκυσαν πλῆθος τῶν ἰχθύων» (Ἰω. 21,5 καί 6) καί «λαβών τόν ἄρτον ἔδωκεν αὐτοῖς καί τό ὀψάριον ὁμοίως» (Ἰω. 21,13) καί ὅτε «ἐξήγαγεν αὐτούς ἔξω ἕως πρός Βηθανίαν» (Λουκ. 24,50) καί «τῶν μαθητῶν βλεπόντων, ἐπήρθη εἰς τούς οὐρανούς» (Πράξ. 1,9) καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί ἡγίασεν, ἐδόξασε καί ἐθέωσε τό προσληφθέν ἀνθρώπινον φύραμα ἡμῶν.

Ἐκπληρῶν μετά ταῦτα τήν ἐπαγγελίαν Αὐτοῦ ὁ Κύριος, ἀπέστειλε παρά τοῦ Πατρός ἄλλον Παράκλητον, ὁ ὁποῖος ἐφώτισε τήν διάνοιαν αὐτῶν «ἐν γλώσσαις πυρός καί ἐλάλησαν ἐν ἑτέραις γλώσσαις» (Πράξ. 2,3)τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, ἐν Ἱερουσαλήμ πρῶτον καί ἐξ αὐτῆς ἔπειτα ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, σαγηνεύσαντες τήν οἰκουμένην καί ἑλκύσαντες διά τοῦ ἀγκίστρου τοῦ κηρύγματος πολλούς λαούς εἰς τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία, τό σῶμα Χριστοῦ τό Ἅγιον, ἐξαγορασθεῖσα τῷ τιμίῳ αἵματι Αὐτοῦ, πηγεῖσα ὑπ' Αὐτοῦ εἰς τήν γῆν καί σφραγισθεῖσα τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐνετάλη, ὅπως ἐπιτελῇ ἀνά τόν κόσμον ἕως καί σήμερον τό λυτρωτικόν ἔργον Αὐτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία κηρύττει συνδιαλλαγήν, συμφιλίωσιν καί εἰρήνην, θεραπεύει τά τραύματα τοῦ ἀνθρώπου, ἁγιάζει καί σώζει αὐτόν, παραμυθεῖ αὐτόν πνευματικῶς καί ἀνακουφίζει ὑλικῶς, μοιράζεται τόν ἄρτον αὐτῆς μετά τῶν πτωχῶν καί ἐνδεῶν καί συμπαρίσταται ἐμπράκτως εἰς ναυαγούς, πρόσφυγας καί εἰς τά θύματα τῆς βίας καί τῆς τρομοκρατίας.

Ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, Σιών ἡ Ἁγία, ἡ δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως, φυλάττουσα τούς Ἁγίους τόπους ὡς σιωπηλούς μάρτυρας τῆς ἐπί γῆς ἐμφανείας τοῦ Χριστοῦ, εὔχεται ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου εἰς τό ποίμνιον αὐτῆς καί εἰς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς, ὑγιείαν, εἰρήνην, εὐστάθειαν, εὐημερίαν καί χαρμόσυνον ἀναστάσιμον πασχάλιον περίοδον, ἀναφωνοῦσα ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ «Χριστός Ἀνέστη».

Ἐν τῇ Ἁγία Πόλει Ἱερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2016.

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης
Μήνυμα του αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου

Ἀδελφοί μου καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Διαβήκαμε καὶ πάλι μέσα ἀπὸ τὸ πένθος καὶ τὴν ὀδύνη τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἀνιχνεύοντας καὶ βιώνοντας τοὺς τρόπους ποὺ ἡ ἁμαρτία μετατρέπει τὸν θάνατο σὲ κυρίαρχο τῆς ζωῆς. Καὶ φθάσαμε πάλι στὴν «κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, τὴν μία τῶν σαββάτων, τὴν βασιλίδα καὶ κυρία». Φθάσαμε στὴν ἡμέρα τοῦ «Πάσχα». Τὰ πρόσωπά μας ἀκτινοβολοῦν τὸν ἐνθουσιασμὸ τῆς νίκης κατὰ τοῦ θανάτου. Τὰ χείλη μας καὶ οἱ καρδιές μας τραγουδοῦν ὕμνους ἀναστάσιμους. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια». Τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως πλημμύρισε τὰ πάντα. Τώρα γευόμαστε πλουσιοπάροχα αὐτὴ τὴν χαρά, συμμετέχοντας στὴν μεγάλη γιορτή, σὲ ὅ,τι ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας περιγράφει ὡς «ἑορτὴ ἑορτῶν» καὶ «πανήγυρι πανηγύρεων».

Στὸ ξεχείλισμα αὐτῆς τῆς εὐφροσύνης, χαιρετίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», καὶ εὐχόμαστε ἐγκάρδια «Καλὸ Πάσχα». Εὐχόμαστε, δηλαδή, καὶ ἀλληλοπροσκαλούμεθα, νὰ ζήσουμε τὸ δικό μας «Πάσχα». Ποὺ σημαίνει, νὰ τολμήσουμε τὸ «πέρασμα», τὴν «διάβαση», τὴν «ἔξοδο» ἀπὸ τὴν ἐπικράτεια τοῦ φόβου στὴν κυριαρχία τῆς ἐλπίδας, ἀπό τὴν δουλεία τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ὑποκρισίας στὴν ἐλευθερία τῆς Ἀλήθειας, ἀπὸ τὴν ἀτομοκεντρικὴ μοναξιὰ στὴν κοινωνία μὲ τὸν Χριστό καὶ τὸν συνάνθρωπο. Νὰ τολμήσουμε τὴν «ἔξοδο» ἀπὸ τὴν πτωχεία τοῦ «ἐγὼ» πρὸς τὸν πλοῦτο τοῦ «ἐμεῖς». Τὴν «διάβαση» ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ζωή.

Ἡ πορεία μέσα ἀπὸ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα ἔκανε ὁρατοὺς καὶ ψηλαφητοὺς τοὺς τρόπους ποὺ ἡ ζωή μας μετατρέπεται σὲ ὀδυνηρὴ ἐπιβίωση ἀνὰ μέσῳ θλίψεων, πόνων, ἀδικιῶν, κατατρεγμῶν καὶ ἀδιεξόδων. Ὅσα αἰσθανθήκαμε καὶ βιώσαμε, συμπορευόμενοι μὲ τὸν Χριστὸ μέσα στὴν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ποῦ ὁδηγοῦν οἱ μηχανορραφίες, οἱ δολοπλοκίες, ἡ ὑποταγὴ στὰ ἰδιοτελῆ συμφέροντα, ἡ δίψα γιὰ ἀθέμιτο πλοῦτο καὶ ἐξουσία καὶ ὁ ἀφιλάνθρωπος ἐγωκεντρισμὸς ὅσων κατέχουν ἰσχὺ καὶ εὐθύνη γιὰ τὶς μοῖρες τῶν ἀνθρώπων. Ζήσαμε καὶ συνειδητοποιήσαμε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ὅτι ἡ ζωή μας δὲν εἶναι ποτὲ χωρὶς σταυρό.

Ὅμως, σήμερα, ἡ καρδιὰ μας πάλλεται ἀπὸ ἐνθουσιασμό, διότι ὁ Σταυρὸς μεταμορφώθηκε σὲ Ἀνάσταση. Διότι ζοῦμε τὴν βεβαιότητα, ὅτι ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς εἶναι μαζί μας, καὶ μᾶς κρατᾶ ἀπὸ τὸ χέρι γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ «Πάσχα». Γιὰ νὰ μᾶς χειραγωγήσει πρὸς τὴν ἔξοδο καὶ τὴν λύτρωση ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς φθορᾶς, στὴν ἀποδοχὴ τοῦ πόνου χωρὶς ἀπόγνωση, στὴν εἰρηνικὴ ἀλλὰ δυναμικὴ ἀντιπαράθεση μὲ τὴν ἀπελπισία. Διότι ἡ ἐλπίδα ποὺ ἀνέτειλε ἐκ τοῦ τάφου τοῦ Χριστοῦ στηρίζει τοὺς ἀγῶνες μας.

Εἶναι γεγονός ὅτι, τὰ τελευταία χρόνια, ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ ἀπόγνωση ἔγιναν οἱ κυρίαρχες γεύσεις τῆς καθημερινότητάς μας. Ἡ ἀγαπημένη μας πατρίδα δοκιμάζεται παντοιοτρόπως. Γύρω μας μαίνονται πόλεμοι καὶ καταστροφές. Τὰ νησιωτικά μας παράλια ἔγιναν ὑγροὶ τάφοι ψυχῶν κατατρεγμένων ἀπὸ τὸν πόλεμο καὶ τὴν δυστυχία. Ἡ χώρα μας κατακλύσθηκε ἀπὸ πρόσφυγες καὶ μετανάστες, οἱ ὁποῖοι βιώνουν τὴν ἐξαθλίωση καὶ τὰ ἀδιέξοδα ποὺ συνεπάγονται οἱ πολιτικὲς καὶ οἰκονομικὲς σκοπιμότητες τῶν ἰσχυρῶν τῆς Γῆς. Καὶ ὁ λαός μας, ζῶντας ὁ ἴδιος τὶς δικές του δοκιμασίες, τὶς δικές του δυσκολίες, τὴν ὅλο καὶ πιὸ ἐπώδυνη οἰκονομικὴ κρίση, τὴν ἀνεργία, τὴν συνεχῆ μετανάστευση τῶν παιδιῶν μας, τὴν ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ αὔριο, τὴν αἴσθηση ὅτι κάποιοι κλέβουν ἤ ὑποθηκεύουν τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν καὶ τοῦ τόπου μας· αὐτός ὁ εὐλογημένος λαός, δείχνει ἔμπρακτα τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς του καὶ τὴν ἀνωτερότητα τῆς πολιτισμικῆς του καταγωγῆς. Ὑπομένει ἀγωνιζόμενος. Δίνει μὲ ἀξιοπρέπεια τὶς μάχες του, προβάλλοντας μεγαλόπρεπα τὴν ψυχικὴ καὶ ὑλική του γενναιοδωρία. Μοιράζεται τὸ ὑστέρημά του καὶ πολεμᾶ νὰ διατηρήσει τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά του.

Καὶ ἐν μέσῳ τοῦ σκότους, ποὺ ἐπιβάλλουν ὅλα αὐτὰ τὰ πάθη καὶ οἱ δοκιμασίες, προβάλλει λαμπροφόρο τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἀφανίζει τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἀπάνθρωπων ἐπιλογῶν. Τὰ ψεύδη, οἱ δόλιοι σχεδιασμοί, ἡ ἀνηθικότητα τῶν ὀργανωμένων συμφερόντων, οἱ ἄθλιες καὶ ἀφιλάνθρωπες σκοπιμότητες φαντάζουν σκιὲς, καθὼς τώρα τὰ «πάντα πεπλήρωται φωτός». Γι’ αὐτὸ μποροῦμε καὶ ψάλουμε πανηγυρικά: «Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ».

Ἀδελφοί μου, Χριστὸς Ἀνέστη!!!

Ὁ θάνατος δὲν κυριεύει πιὰ τὴν ζωή. Ἔχουμε συνοδοιπόρο τοῦ βίου μας τὸν Ἀναστάντα Κύριο. Βαδίζουμε μαζί Του. Καὶ αὐτὸ παρηγορεῖ τὶς θλίψεις μας καὶ ἐνισχύει τὴν ἐπιμονή μας ὑπὲρ τῆς ἐπικρατήσεως τῆς ἀλήθειας, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς δικαιοσύνης.

Ὁ πειρασμὸς νὰ χάσουμε τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν ἄλλον ἄνθρωπο, ὁ κίνδυνος νὰ μᾶς ἐγκλωβίσει στὸν ἑαυτό μας ἡ πικρὴ γεύση τῆς ζωῆς, κάνοντάς μας ἀδιάφορους γιὰ τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἀποδεικνύονται ἀνίσχυροι. Διότι τὸ ἀναστάσιμο ἦθος μᾶς ὁδηγεῖ στὸ «Πάσχα», δηλαδὴ στὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ «ἐγώ» γιὰ νὰ συναντήσουμε τὸν ἄλλον, τὸν ἐγγὺς ἤ τὸν μακράν συνάνθρωπο, ἀναγνωρίζοντας στὸ πρόσωπό του τὸν «ἐλάχιστο ἀδελφό» τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς εἶναι, λοιπόν, τὸ φετινὸ Πάσχα μιὰ ἔξοδος ἀπὸ τὸν φόβο καὶ τὴν ἀπόγνωση πρὸς τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγαπητικὴ δημιουργικότητα, ἀπὸ τὴν ὑποκρισία στὴν ἀλήθεια, ἀπὸ τὸν ἀτομισμὸ στὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης, ἀπὸ τὶς ποικίλες φανερώσεις τοῦ θανάτου στὴν ἐμπειρία τῆς ἀναστημένης ζωῆς.

Ἀδελφοί μου καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, Καλὸ Πάσχα!!!!

«Χριστὸς Ἀνέστη»,

«Ἀληθῶς Ἀνέστη».