Έζησα με πάρα πολλά λεφτά και μπορώ να ζήσω με πάρα πολύ λίγα»

Ο γιος της Άννας στην κουβέντα μαζί του, λέει ότι πέτυχε αρκετά. 
Ίσως καλύτερα από τις πραγματικές του δυνατότητες. Ενσωματώθηκε στο σύστημα και απέδρασε από αυτό κάποια χρόνια πριν. 


Ίσως γιατί ο Ψυχάρης είχε αλλάξει την ατζέντα του, και πλέον στις σελίδες της δεν ήταν καταχωρημένο το όνομά του.
Αναγνωρίζει όμως πως με τη στήριξη του Στάυρου Ψυχάρη έφτασε στον ουρανό. Διαφορετικά, τίποτα δεν θα είχε γίνει έτσι όπως έγινε. Από τη ζωγραφική, αυτό που κάνει σήμερα -σχεδόν αποκλειστικά- ο Λάλας, η συνέντευξη περνάει από τους διαδρόμους του ΔΟΛ και καταλήγει στο Φάληρο των Κακών Παιδιών.

Καθώς κάθεται απέναντί μου στο καφέ Michel της Καψάλη, το στέκι του, παραδέχεται πως τα κατάφερε. Αλλά κι ότι έκανε λάθη. Αλλοιώθηκε. Κι όταν το αποφάσισε, απέδρασε ιδίοις δυνάμεις από την κόλαση. Χρησιμοποιώντας τη μία εμπειρία ως το πέρασμα του στην επόμενη.

- Κρίνοντας από την δημιουργική πορεία σας ως δημοσιογράφος και από την ενασχόλησή σας με το BHΜagazino, η αφοσίωσή σας τα τελευταία χρόνια στη ζωγραφική είναι μία προσπάθεια να αφιερωθείτε σε κάτι που είναι και πάλι δημιουργικό;

«Πάντα μου άρεσε να κάνω νέα πράγματα, αλλά αυτή η διάθεση είναι αρχαία. Η κύρια ασχολία μου για μια περίοδο ήταν τα περιοδικά μετά οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο, οι συνεντεύξεις. Εργαλεία είναι όλα αυτά για να πω το ίδιο πράγμα, αυτό που κάθε φορά με πνίγει κι αν δεν το πω θα πνιγώ. Σκοπός μου ήταν όταν πήγα στον ΔΟΛ ήταν να σχεδιάσω ένα ανταγωνιστικό έντυπο στο «Ε» της Ελευθεροτυπίας. Η αλήθεια είναι ότι μου είχε προτείνει ο Φυντανίδης να κάνω το «Ε» πριν λίγο καιρό.

Τότε όμως ετοίμαζα το STATUS για λογαριασμό των εκδόσεων Λυμπέρη και διατηρούσα μια συμφωνία με τον Αντώνη Λυμπέρη, ο οποίος μου είχε δείξει μεγάλη εμπιστοσύνη και του οφείλω πολλά. Οι εκδόσεις Λυμπέρη ήταν η πρώτη μου έξοδος στον εμπορικό χώρο των εκδόσεων. Έως εκείνη τη στιγμή ασχολούμουν με ένα underground παραφιλολογικό-λογοτεχνικό περιοδικό, με την ονομασία «Περιοδικό».  

Ένα έντυπο συνεντεύξεων, το οποίο είχε ξεκινήσει ως παραφιλολογικό. Εκείνη την περίοδο και ο όμιλος Κοσκωτά μου είχε προτείνει συνεργασία αλλά είχα πει «όχι». Είχα λοιπόν γνωρίσει τον Ψυχάρη μέσω μίας συνέντευξης που είχαμε κάνει στο STATUS. Έκτοτε είχαμε κάποιες συναντήσεις και μιλούσαμε γενικώς. Ωστόσο δεν είχα καμία αίσθηση από μεγάλα μαγαζιά. Ήμουν ένα παιδί έξω από το κύκλωμα.

Όταν με προσέγγισε ο Ψυχάρης, εγώ είχα μόλις σταματήσει τη συνεργασία μου με τον Λυμπέρη. Μου ζήτησε τότε να διευθύνω το νέο περιοδικό που θα εξέδιδε ο ΔΟΛ.

“Εάν θέλετε να σας το ετοιμάσω, μπορώ. Αλλά δεν μπορώ να διευθύνω έναν τίτλο σε ένα μαγαζί όπως είναι το ΒΗΜΑ. Αυτοί οι άνθρωποι των οποίων μου ζητάτε να προΐσταμαι είναι μύθοι για μένα και πιστεύω ότι θα ατυχήσει το εγχείρημα”, του απάντησα. Σκεφθείτε ότι τον πρώτο καιρό έφτανα έως την πόρτα του Βήματος και έμπαινα μόνο στο γραφείο του Ψυχάρη. Δεν έμπαινα πιο μέσα. Δεν τολμούσα. Ήταν σαν να έλεγαν σε κάποιον ότι θα μπει στο Βατικανό και θα συναντήσει τον Πάπα.

Το πιο ενδιαφέρον όμως από τη συναναστροφή μου με τον Ψυχάρη, ήταν το γεγονός ότι εκείνος κατάφερε να παντρέψει τη δική μου αντισυμβατική φύση, με αυτό που μέχρι τότε ήταν το ΒΗΜΑ: ίσως το πιο σοβαρό -δημοσιογραφικά- έντυπο στην Ελλάδα. Τελικά το Άλλο Βήμα που ετοιμάζαμε να εκδώσουμε ως περιοδικό, δεν βγήκε ποτέ. Έτσι συναποφασίσαμε να συνεχίσω και να κάνω ένα… Άλλο Βήμα που θα σηματοδοτούσε το πέρασμα του Βηματος στο μέλλον. Ένα ένθετο σε χαρτί εφημερίδας.

Ταυτόχρονα ανέλαβα να κάνω και συνεντεύξεις. Μεγάλες συνεντεύξεις. Δεν ήθελα όμως να μου κόβουν τις συνεντεύξεις για να τις φέρνουν στα μέτρα που είχαν αποφασίσει. Ο Ψυχάρης μου εγγυήθηκε πως δημοσιεύονται όπως θα τις παρέδιδα. Η πρώτη συνέντευξη για να καταλάβετε χρειάστηκε 7 σελίδες εφημερίδας. Ανδρέας Παπανδρέου – Δήμητρα Παπανδρέου μαζί. Ζευγάρι. Η δεύτερη συνέντευξη ήταν του Μητσοτάκη και της Μαρίκας. Η αμέσως επόμενη της Μελίνας με τον Ντασέν και ακολούθησε Τεντ Τέρνερ-Τζέην Φόντα. Από έξι σελίδες η καθεμία. Και τις έβαζαν όπως τις παρέδιδα.

Ο,τι κι αν έκανα στη ζωή μου συνήθιζα να σχεδιάζω μιλώντας, ακούγοντας. Όλοι με θυμούνται να σχεδιάζω. Η ζωγραφική προέκυψε γύρω στο 2000, όταν κάποιοι άνθρωποι είδαν με ενδιαφέρον κάποια από τα σχέδιά μου. Εγώ είχα πολύ δουλειά και ελάχιστο χρόνο για να ασχοληθώ με αυτό.

Είχα πάει στη Γαλλία να δείξω τα σχέδιά μου και με είχαν ενθαρρύνει να αφήσω ό,τι κάνω και να αφοσιωθώ στη ζωγραφική. Επομένως όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, άρχισα να δημιουργώ κάποια πράγματα. Όλο αυτό λειτουργούσε στην αρχή εκτονωτικά.

Ο Τάκης ο Μαυρωτάς με εμπιστεύθηκε. Έκανα εκθέσεις, στις οποίες δεν είχαν εμπορικό περιεχόμενο για να μην μπλέκω την μια ιδιότητα μου με την άλλη. Έκανα εκθέσεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Όταν τελείωσε η εποχή του ΔΟΛ, παρά το γεγονός ότι εξέδωσα το free press περιοδικό, FAQ, και μπήκα στον επαρχιακό τύπο αγοράζοντας την «Πελοπόννησο», ξεκίνησα ταυτόχρονα να ζωγραφίζω. Ήρθε η στιγμή που αποφάσισα να τα σταματήσω όλα. Και το FAQ και την Πελοπόννησο. Μπήκα σε προβλήματα οικονομικά εξ αιτίας αυτης της απόφασής μου. Έπρεπε να τακτοποιήσω αρκετές εκκρεμότητες»...

- Είχατε κατηγορηθεί για πολλά δεινά σε σχέση με οφειλές σε εργαζόμενους και άλλους συνεργάτες σας…

«Πολλά δεινά δεν θα το έλεγα. Ό,τι χρωστούσα καλυπτόταν από κάποιο ενέχυρο, μια υποθήκη προς τις τράπεζες. Γι’ αυτό και τα έχασα όλα. Ποτέ δεν υπήρξα από αυτούς που πήραν δάνεια χωρίς εγγυήσεις. Έχασα τα περιουσιακά μου στοιχεία. Δικαίως εφόσον τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Ο,τι μπορούσα το κάλυψα. Έμεινα και εκκρεμότητες που ήταν αδύνατον να καλύψω».

- Διακόψατε κορεσμένος τη σχέση σας με τη δημοσιογραφία;


«Δεν κουράστηκα από την δημοσιογραφία. Έπρεπε όμως να κάνω μια κίνηση ριζική, να αλλάξω ζωή, είχα φτάσει σε ακραία κατάσταση σε σχέση με τα κιλά μου. Ήμουν όμως και ένα καλομαθημένο παιδί».

πηγή