Η Ελλάδα δεν αντέχει

Η τεράστια πολιτική πίεση που αισθάνεται η καγκελάριος Μέρκελ εξ αιτίας του μεταναστευτικού / προσφυγικού δεν μπορεί να εκτονωθεί εις βάρος της Ελλάδας.


● Πρώτον, για λόγους αρχής. Η Ελλάδα χρειάζεται περαιτέρω θωράκιση και ενίσχυση ως σύνορο της Ευρώπης και όχι τη μεταβολή της σε αποθήκη ανθρώπων, των οποίων η εξαθλίωση μεγαλώνει με τον εγκλωβισμό τους στη χώρα μας υπό άθλιες συνθήκες.

● Δεύτερον, λόγω χαμηλής αντοχής. Η κατάσταση του προσφυγικού / μεταναστευτικού στο εσωτερικό μας είναι σχεδόν τραγική, όπως έχει ομολογήσει και ο νυν υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής στο πρόσφατο παρελθόν. Η περαιτέρω επιβάρυνση ενδέχεται να προκαλέσει κοινωνική έκρηξη, ιδιαίτερα αυτή την «εύφλεκτη» – λόγω ελληνοτουρκικών και Σκοπιανού – περίοδο, με πολύ σοβαρές πολιτικές συνέπειες.

● Τρίτον, επειδή το μεταναστευτικό / προσφυγικό αποτελεί μοχλό πίεσης της Τουρκίας προς την Ελλάδα – παράμετρος την οποία επίσης (ανα)γνωρίζει ο Δημήτρης Βίτσας.

● Τέταρτον, διότι δεν είναι η Ελλάδα υπεύθυνη για το πολιτικό πρόβλημα της Μέρκελ. Η ίδια το προκάλεσε, προσκαλώντας ανοιχτά και δημοσίως εκατομμύρια ανθρώπους να συρρεύσουν στα σύνορα της Ευρώπης – και της Ελλάδας – προς όφελος των Γερμανών βιομηχάνων, συνεπώς δεν έχουμε λόγο να φορτωθούμε δεύτερη φορά τις συνέπειες των συγκεκριμένων επιλογών της.

● Πέμπτον, διότι η Ιταλία είναι... πολύ κοντά. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ποιος στην Ελλάδα θα ήθελε να πάρουν τα πολιτικά μας πράγματα την πορεία την οποία έχουν ήδη πάρει στη γειτονική μας χώρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους στην κυβέρνηση θα πρέπει να είναι σαφές ότι το ρίσκο μιας μαζικής επαναπροώθησης προς την Ελλάδα είναι τεράστιο. Συνεπώς, στη μίνι σύνοδο κορυφής την Κυριακή, η κυβέρνηση οφείλει να αμυνθεί σθεναρά όχι μόνο σε προτάσεις που ενδέχεται να της υποβληθούν, αλλά και σε τυχόν εκβιασμούς που μπορεί αμέσως ή εμμέσως να της απευθυνθούν, όπως ο φημολογούμενος που αφορά τη διασύνδεση του μεταναστευτικού / προσφυγικού με τη διευθέτηση του χρέους.

Ήδη το ζήτημα αυτό αποτελεί έναν από τους κυριότερους παράγοντες πολιτικής στροφής και ανάδειξης της «νέας» και Άκρας Δεξιάς σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες οι κοινωνίες γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την επίκληση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του «ευρωπαϊκού δικαίου» και της «πολυπολιτισμικότητας» και επιζητούν την περαιτέρω εθνικοποίηση της πολιτικής τους.

Όποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα – με τα δεδομένα και αδιαμφισβήτητα ανοιχτά εθνικά ζητήματα – μπορεί να πάρει τέτοιο πολιτικό και εθνικό ρίσκο κάνει τεράστιο λάθος. Και θα το πληρώσει ακριβά. Όπως άλλωστε και ολόκληρη η χώρα...

πηγή