Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΗΛΑΣ

Με αφορμή τα πολλά και διαφορετικά σχόλια, που συνώδευσαν την παρουσία μαθήτριας με μαντήλα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου σκέφτηκα να κάνω μια μικρή αναδρομή στην ιστορία της μαντήλας, 

μήπως και καταλάβουμε πώς ήρθε η ιδεα στους Μουσουλμάνους να κουκουλώνουν τις γυναίκες και να τις υποχρεώνουν να σκεπάζουν τουλάχιστον το κεφάλι, στην πιό προοδευτική εκδοχή τους.

Πολλοί πιστεύουν -εσφαλμένα - ότι η μαντήλα αποτελεί Μουσουλμανική επινόηση. Ξεχνούν όμως ότι το Ισλάμ στην πραγματικότητα αποτελεί μια μονοθεϊστική θρησκεία, η οποία βασίστηκε στις προηγούμενες μονοθεϊστικές, τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό, για να μην αναφέρω και τις λιγότερο επιδραστικές όπως ο Ζωροαστρισμός και ο Μιθραϊσμός, που άφησαν όμως πολλά στοιχεία, που ενσωματώθηκαν στις θρησκείες που ακολούθησαν. 

Το Ισλάμ όχι μόνο στηρίχτηκε στην Παλαιά Διθήκη, που θεωρεί ως ιερό βιβλίο αλλά δανείστηκε πλείστα όσα και από την Χριστιανικη ηθική, πάνω στην οποία στήριξε την δική του. Σε ότι αφορά την μαντήλα αυτή επεβλήθη στους Χριστιανούς από τον Απόστολο Παύλο στην πρός Κορινθίους επιστολή του. Διαβάζουμε αποσπάσματα....«Εἰ γὰρ οὐ κατακαλύπτεται γυνή, καὶ κειράσθω· εἰ δὲ αἰσχρὸν γυναικὶ τὸ κείρασθαι ἢ ξυρᾶσθαι, κατακαλυπτέσθω» (Α´ Κορ. ια´, 6) “το να μην καλύπτεται η κεφαλή της γυναικός ισούται με την κουρά της κεφαλής των ιερειών των ειδωλολατρικών ναών (που θεωρούντο πόρνες).Στὸ 11ο κεφάλαιον τῆς Α´ Πρὸς Κορινθίους ᾿Επιστολῆς· «πᾶσα δὲ γυνὴ προσευχομένη ἢ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτῳ τῇ κεφαλῇ καταισχύνει τὴν κεφαλὴν ἑαυτῆς» (Α´ Κορ. ια´, 5) «Εἰ τὸ ἀπὸ τοῦ νόμου τοῦ θεοῦ κάλυμμα τεθέν ρίπτεις, καὶ τὸ ἀπὸ τῆς φύσεως ρίψον», ὅπως τονίζει καὶ ὁ Χρυσόστομος. 

Τὸ «ἀπὸ τοῦ νόμου τοῦ θεοῦ κάλυμμα» εἶναι ἡ μανδήλα· τὸ «ἀπὸ τῆς φύσεως» εἶναι τὰ μακριὰ μαλλιά. Η χρήση καλύματος της κεφαλής των γυναικών εφηρμόσθη σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο της Ευρώπης μέχρι την εποχή της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Πίνακες μεγάλων ζωγράφων απεκονίζουν τις δεσποσύνες της Ευρώπης με πέπλο, μαντήλι ή άλλο κάλυμα και ακόμα και σήμερα χριστιανές γυναίκες -ιδίως Σλαυϊκής προέλευσης - πηγαίνουν στην εκκλησία με μαντήλι. Το ερώτημα παραμένει: Γιατί; Πώς του ήρθε του Παύλου η ιδέα της μαντήλας; Διαβάζουμε στο κεφάλαιο ια ΧΙ παρ 10 της επιστολής προς Κορινθίους: “δια τούτο οφείλει η γυνή εξουσία έχειν επί της κεφαλής : δια τους αγγέλους!” (το θαυμαστικό δικό μου) Εδώ είναι η απάντηση αλλά προϋποθέτει καλή γνώση της απώτερη ιστορίας. 

Τί σημαίνει δια τους αγγέλους; Ποιοί ειναι οι άγγελοι; “Δια τους αγγέλους” σημαίνει “για τον φόβο των αγγέλλων”. Ποιοί ήσαν τέλος πάντων αυτοί οι άγγελοι, τους οποίους έπρεπε να φοβούνται οι γυναίκες; Πηγαίνουμε πίσω στο χρόνο και βρίσκουμε μια παράγραφο με παρόμοια διατύπωση τόσο στη Γένεση όσο και στον Ενώχ. Γένεσις 6/ς΄ 1-4:” Και εγένετο ηνίκα ήρξαντο οι άνθρωποι πολλοί γίνεσθαι επί τής γης, και θυγατέρες εγεννήθησαν αυτοίς. 2. Ιδόντες δε οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας τών ανθρώπων ότι καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς γυναίκας από πασών, ων εξελέξαντο.” “και είδον οι άγγελοι τας θυγατέρας των ανθρώπων ωραίας και ετεκνοποίησαν μετ αυτών” Μα ποιοί ήσαν αυτοί οι άγγελοι ή οι Υιοί του Θεού, που ειχαν βάλει στο μάτι τις θυγατέρες των ανθρώπων; (εδώ καθίσταται πλέον σαφής “ο φόβος των αγγγέλων” που αναφέρει ο Παύλος! Γυναίκες σκεπαστείτε μην σαν πάρουν είδηση οι άγγελοι και σας.....) 

Όπως ειναι γνωστόν η μετάφραση των 70 (Ο) της Παλαιάς Διαθήκης μετέφρασε τα ιερά κείμενα από τα Αραμαϊκά. Στα Αραμαϊκά ο Θεός λέγεται El και ο πληθυντικός του El είναι Elohim. Ο Θεός - οι Θεοί. Παραδόξως η λέξη Elohim από τους εβδομήκοντα μεταφράζεται στα Ελληνικά “οι άγγελοι”! Εδώ προφανώς κάτι δεν πάει καλά! Ασφαλώς και κάτι δεν πάει καλά, διότι και τα προγενέστερα του Αραμαϊκού κειμένου Ακαδικά και Σουμεριακά κείμενα μιλάνε ευθέως για θεούς και όχι για αγγέλους.

Πώς ήταν όμως δυνατόν να συμβαδίσει ο Μωσαϊκός μονοθεϊσμός (απομεινάρι του Αιγυπτιακού μονοθεϊσμού του Ακενατόν) με την αναφορά σε πολλούς θεούς; Δεν ήταν δυνατόν! Γι αυτό και κάθε αναφορά σε θεούς - των οποίων τα ονόματα αναφέρονται στο Αραμαϊκό κείμενο (Ελ , Γιαχ, Γιαχβέ. Αντοναϊ) - ισοπεδώνονται κάτω από τους όρους “ο θεός” ο Κύριος” στην μετάφραση. 

Ήταν λοιπόν κάποτε οι Θεοί, πρόγονοι του Θεού που εμεις λατρεύουμε σήμερα στις μονοθεϊστικές μας θρησκείες, “ζωηροί” και τεκνοποιούσαν με τις γυναίκες και τις κόρες μας. Η αναφορά αυτή της επιμειξίας με τους θεούς υπάρχει σε όλες τις παλιές θρησκείες (τις πολυθεϊστικές) Ο Ηρακλής για παράδειγμα ήταν ένας ημίθεος, γιός του Δία και της θνητής Αλκμήνης. Αλλά και σύμφωνα με τα παλαιότερα του Αραμαϊκού κειμένου, Σουμερικά κείμενα, που περιλαμβάνουν αυτό που σήμερα ονομάζουμε “Γένεση” αναφέρουν ότι η Εύα (Νουρσέγκ ‘η Νιγκούρ Σένγκ) απέκτησε ένα παιδί με τον Αδάμ, τον Άβελ και ένα με τον Ένκι αδελφό του Εν Λιλ, θεών στο Σουμεριακό Πάνθεον, τον Κάϊν. Ο δε Αδάμ απέκτησε τον Σέθ με την άλλη αδελφή των θεών την Λίλιθ! Όλως συμπτωματικώς απ αυτή την επιμεικτική γενιά κατάγονται όλες οι μετέπειτα βασιλικές οικογένειες! (βλ Σίτσιν και sir Laurence Gardner “the holy blood and the holy grail”)

Δεν θέλω να μπώ σε λεπτομέρειες, που θα άρμοζαν σε ένα θρησκειολογικό επιστημονικό κειμενο, που δεν ειναι σκοπός μου να παρουσιάσω εδώ αλλά νομίζω ότι έγινε αρκετά σαφές το από που και γιατί σήμερα στον 21ο αιώνα, ο πιό αναχρονιστικός θεσμός στην ιστορία της ανθρωπότητας, η θρησκεία, υπαγορεύει συμπεριφορές παράλογες, των οποίων η λογική έχει χαθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, που κανείς δεν ξέρει πιά τον πραγματικό λόγο πιά αλλά εξακολουθούν να διαμορφώνουν τη ζωή μας! 

Η απάντηση φυσικά σε όλα αυτά είναι η παιδεία! Δεν είναι τυχαίο ότι οι παραλογισμοί αυτοί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος εκεί που απουσιάζει η παιδεία.

Γράφει: Ο Θανάσης Θεοδώρου