Η ζωή του θρυλικού Φερνάντο! Τελευταίο «κλικ» για τον Νο 1 παπαράτσι της glam Μυκόνου

Θλίψη για τον χαμό του θρυλικού Φερνάντο που είχε «αιχμαλωτίσει» με τον φακό του τους top celebrities στο νησί των ανέμων

Η παλιά, ένδοξη εποχή της Μυκόνου και όσοι εκπρόσωποί της έχουν απομείνει με θλίψη αποχαιρέτησαν στα social media τον φωτογράφο Φερνάντο, ακόμα μία θρυλική μορφή, την πάλαι ποτέ «ψυχή» της κοσμοπολίτικης ιστορίας του μυκονιάτικου night clubbing, που φωτογράφισε γενιές και γενιές σταρ και κοσμικών, τότε που το νησί είχε πολλή τρέλα, μπόλικο έρωτα και αληθινό glamour.

RIP Φερνάντο, ήταν η λιτή, συγκινητική ανάρτηση του Γιώργου Τσαγκάρη στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, ο οποίος έκανε γνωστό τον χαμό του. Στις αρχές Ιουνίου ο Χρήστος Καλοπίτας τον αποχαιρέτησε δημοσιεύοντας μία φωτογραφία από τον Αύγουστο του 1979, από το club 9 Μούσες του Κώστα Ζουγανέλη, όπου ο Φερνάντο τραβούσε φωτογραφίες τα βράδια και την άλλη ημέρα τις αγόραζαν οι κοσμικοί στο στέκι του απέναντι από τη Βεγγέρα. Εκεί, στο… στρατηγείο του, στο μπαρ Νέκταρ του Μίμη Σκαφίδα, στο Ματογιάννι, τον θυμάται και ο γνωστός Αθηναίος Παναγιώτης Τσοπάνογλου, ο οποίος επισκεπτόταν τη Μύκονο από το 1968 ως το 2000, και διηγείται αποκλειστικά στην «Espresso»: «Ο Γιάννης, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Φερνάντο, ήταν ένας καλός φίλος και πολύ καλός φωτογράφος. Ήταν ιδιαίτερη προσωπικότητα, όπως, άλλωστε, όλοι οι καλλιτέχνες, με αδυναμίες και πάθη.

Μαζί με John Vassilaros

Κυκλοφορούσε στο Ματογιάννι με πουέντ

Εργαζόταν στη Μύκονο ως παπαράτσο, αλλά περισσότερο, νομίζω, απολάμβανε τη ζωή και την τρέλα του νησιού, που ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία του. Κυκλοφορούσε στο Ματογιάννι με πουέντ (σ.σ.: παπούτσια μπαλέτου) και πήγαινε για μπάνιο στην Παράγκα και στο Super Paradise με άλογο. Στον φακό του αιχμαλώτιζε τους ξένους σταρ και τους κοσμικούς των 80s, από τον Νουρέγιεφ ως τον βιομήχανο Δημήτρη Καρέλλα, οι οποίοι περνούσαν έξω από το Νέκταρ, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το Aroma, ενώ για λίγο άνοιξε και το δικό του μαγαζί, το μπαρ Κούκος.

Όλοι τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν στο νησί, ώσπου κάποια στιγμή τον χάσαμε. Εξαφανίστηκε! Από τη Μύκονο εξαφανίστηκα και εγώ, καθώς δεν με ενδιαφέρουν οι ναργιλέδες και οι νεόπλουτοι που συχνάζουν τώρα. Τότε ήμασταν 50 άτομα και διασκεδάζαμε όλοι μαζί, μια παρέα, πλούσιοι και φτωχοί. Τώρα δεν γνωρίζω κανέναν».

Η ανέμελη εποχή των sex, drugs and rock ‘n’ roll

Μετά τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Berkeley και στο London School of Film Media & Performance (όπως ο ίδιος ο εκλιπών αναφέρει στο facebook), ο Φερνάντο προσγειώνεται στο ομορφότερο νησί του πλανήτη, την ευλογημένη Μύκονο. Ο μοναδικός άνεμος ελευθερίας και κεφιού που φυσάει στο νησί τη δεκαετία του ’70 δένει με την ενθουσιώδη προσωπικότητα, τον έξω καρδιά χαρακτήρα του και την τρέλα του. Είναι η ανέμελη εποχή των sex, drugs and rock ‘n’ roll. Φημολογείται ότι μια φίλη του Ισπανίδα τον βαπτίζει Φερνάντο, από το όνομα του Γάλλου κωμικού Φερναντέλ.

Τα πρωινά απολαμβάνει τα μπάνια του στην παραλία των γυμνιστών, φωτογραφίζοντας ξένες τουρίστριες, ως λάτρης του ωραίου φύλου, και τα βράδια τα πίνει μαζί τους στο Pierro’s και στις 9 Μούσες, φωτογραφίζοντας συγχρόνως την Αννα Βέλτσου, τον Κώστα Χαριτάκη, τον Αγγελο Δρούλια και τη Βαγγελιώ Συριανού. Αυθεντικός και αγαπησιάρης, τους δίνει σοφές συμβουλές και τους μιλάει με τις ώρες. Αν και πίστευε ότι η ζωή του θα ήταν ένα non stop party, ο Φερνάντο έζησε μια ζωή, όπως εκείνος ήθελε, χωρίς να σκέφτεται το αύριο.

«Όταν έφυγε από τη Μύκονο, έμεινε σε ένα υπέροχο διαμέρισμα με φοβερή θέα στους Αέρηδες στην Πλάκα» μας αναφέρει παλιός του φίλος, ο οποίος ξαφνικά έχασε τα ίχνη του. Φημολογείται ότι τα πάθη του τον νίκησαν, έπεσε στις καταχρήσεις και το 2019 βρέθηκε άστεγος και μόνος γράφοντας ο ίδιος στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook: «Και αυτόν τον χειμώνα είμαι έξω στον δρόμο… Στην Ερμού… Προσπαθώ να βρω να νοικιάσω ένα δωμάτιο. Όποιος θέλει και μπορεί ας βοηθήσει».

Ύστερα από πολύμηνη νοσηλεία σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας, στα τέλη του Μαΐου του 2022, «πέταξε» στη γειτονιά των αγγέλων, παίρνοντας μαζί του μια ολόκληρη εποχή.

Από τον 

Δημήτρη Λυμπερόπουλο

espressonews.gr