Οι μισές αλήθειες της ελληνικής Δεξιάς

Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης φρόντισαν να στήσουν σκηνικό αποθέωσης για το ελληνικό σχέδιο ανάκαμψης. Βεβαίως, ξέχασαν να επισημάνουν ότι δεν ξεκινούν όλα από μηδενική βάση...

Με τυμπανοκρουσίες και πλαισιωμένος από την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής παρουσίασε ο πρωθυπουργός το ελληνικό σχέδιο ανάκαμψης, που αποτελείται από επιχορηγήσεις και δάνεια. Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης φρόντισαν να στήσουν σκηνικό αποθέωσης, καλλιεργώντας προσδοκίες για μεγάλη ανάπτυξη που θα οδηγήσει την Ελλάδα στη λεωφόρο της ευημερίας. 

Βεβαίως, ξέχασαν να επισημάνουν ότι δεν ξεκινούν όλα από μηδενική βάση. 

Ξέχασαν, για παράδειγμα, να αναφέρουν ότι οι προηγούμενοι δεν παρέδωσαν καμένη γη, δεν άφησαν τα ταμεία άδεια, κι ας έχουν κατηγορηθεί για όλα τα δεινά που έπληξαν τη χώρα, ακόμη και τις περιόδους που δεν κυβερνούσαν, γιατί, όπως αναμασούν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί και δεκάδες πρώην αριστεροί που στελεχώνουν νευραλγικά κρατικά και κυβερνητικά πόστα, η Αριστερά, λόγω της ηγεμονίας της στο ιδεολογικό πεδίο, καθοδηγούσε τα πράγματα και επηρέαζε αποφασιστικά τις εξελίξεις.

Αυτοί, λοιπόν, που υποτίθεται πως εξουσίαζαν από το παρασκήνιο και διοικούσαν την Ελλάδα κι ας μην είχαν ψηφιστεί από τους πολίτες, που υποτίθεται πως κινούσαν τα νήματα, οι ηθικοί αυτουργοί για τη χρεοκοπία, οι οργανωτές σκευωριών, αυτοί οι ερασιτέχνες αντιευρωπαϊστές που φλέρταραν με την έξοδο από το ευρώ, αυτοί οι αδυσώπητοι δραχμιστές, κληροδότησαν στους φυσικούς ιδιοκτήτες της χώρας το μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ, όπως παραδέχτηκε ο υπουργός Ανάπτυξης Αδωνης Γεωργιάδης, ρυθμισμένο χρέος, θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και πρωτογενή πλεονάσματα, όπως επισημαίνεται στην έκθεση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας που κατέθεσε ο επικεφαλής του και καθόλου (μα καθόλου) αριστερός Κλάους Ρέγκλινγκ. 

Αυτές τις αλήθειες παρέκαμψαν με ξινισμένα μούτρα οι νοικοκυραίοι και οι γελωτοποιοί που έχουν στη δούλεψή τους.

Λογικό. Επιχείρησαν να δαιμονοποιήσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους, διακήρυξαν στα πέρατα της επικράτειας ότι δεν πρέπει να τους επιτραπεί να κυβερνήσουν ξανά γιατί είναι σοβαρή απειλή για την πατρίδα και τη δημοκρατία και τώρα βλέπουν να κατεδαφίζονται τα βιτριολικά επιχειρήματά τους, με τα οποία είχαν φλομώσει το πανελλήνιο. 

Αποσιωπήθηκαν όμως, προφανώς για να μη χαλάσει η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, και οι αναφορές του ΕΜΣ για την ανάγκη να γυρίσουμε στη δημοσιονομική πειθαρχία, μόλις κλείσει ο κύκλος της χαλάρωσης. 

Τα μηνύματα με αυτό το περιεχόμενο που αφορούσαν όλη την ευρωζώνη, βασικά όμως τον ευρωπαϊκό Νότο, έχουν σταλεί εδώ και καιρό, πριν ακόμη κοπάσει η πανδημία.

Το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε, ποιος άλλος; ο πολύς Σόιμπλε, ο οποίος μπορεί να μην είναι πια υπουργός Οικονομικών στη χώρα - ναυαρχίδα της Ε.Ε, ωστόσο ο λόγος του έχει πέραση και στη Γερμανία και στις «σφιχτές» ως προς τα οικονομικά συντηρητικές κυβερνήσεις της Ευρώπης. 

Κινδυνολόγησε για το δημόσιο χρέος, προειδοποίησε για έκρηξη του πληθωρισμού, επανέφερε το αγαπημένο θέμα του περί ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και σάλπισε με το γνωστό πατερναλιστικό ύφος του την επιστροφή στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, με την αναστολή του οποίου ποτέ δεν συμφιλιώθηκε. 

Με την έκρηξη της πανδημίας υποχρεώθηκε να μαζευτεί, ανέχτηκε τις παρασπονδίες και την παραβίαση των αυστηρών κανόνων, είπε «ναι» με μισή καρδιά στην αμοιβαιοποίηση του χρέους, αλλά δεν εγκατέλειψε τις απόψεις του και σήμερα, παρέα με τους ομοτράπεζούς του, πιέζει για να τεθεί ξανά σε λειτουργία το οικονομικό μοντέλο που βοήθησε τη χώρα του να γίνει κυρίαρχη στην Ευρώπη.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν θα συναινέσουν οι υπόλοιποι. Θα υπάρξει απάντηση από τον Μακρόν; Θα κάνει ο Γάλλος πρόεδρος ό,τι έκαναν οι προκάτοχοι του, δηλαδή στην αρχή ενόχληση και στο τέλος υποχώρηση; 

Σ’ ό,τι αφορά την ελληνική κυβέρνηση, ας μην περιμένουμε πολλά πράγματα. Αυτή δεν χρειάζεται την πίεση του Σόιμπλε για να φέρει ξανά μνημόνια. Τα σχεδιάζει και τα υλοποιεί χωρίς παρότρυνση.

Ανάγωγα 

Από τις λίγες επιχειρήσεις που είχαν μεγάλα κέρδη την περίοδο της πανδημίας ήταν τα σουπερμάρκετ. Κι όμως οι τιμές στα ράφια τους έχουν πάρει την ανηφόρα. Και μιλάμε για απότομη ανηφόρα. Κέρδη και τις κακές, κέρδη και τις καλές εποχές. Ούτε έλεγχοι από το κράτος, ούτε αυτοσυγκράτηση από τους ιδιοκτήτες. Εκείνο το θεατρικό του Ντάριο Φο πόσο επίκαιρο παραμένει...

Πηγή