Αντίο στις πρόωρες εκλογές - Ποια δεδομένα και ποιοι κίνδυνοι ωθούν το Μαξίμου να βάλει τέλος στα σενάρια

Ούτε καν η εκλογολογία δεν αντέχει στο καμίνι της πανδημίας, παρότι φάνηκε για ένα σοβαρό διάστημα να έχει μεγαλύτερη μεταδοτικότητα ακόμη και από τον κορωνοϊό. 


Ήδη στο Μαξίμου παρατηρείται μια προσπάθεια «μαζέματος» αυτής της ιστορίας, η οποία κάνει ζημιά μεγαλύτερη από το όποιο όφελος θα μπορούσε να προκύψει από τη συντήρηση μιας συζήτησης που κρίνεται ότι δεν έχει νόημα.


Η αρχική ιδέα, όταν πρωτοδιατυπώθηκε – δημοσιογραφικά βεβαίως, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλες τις μεγαλειώδεις ιδέες στη χώρα μας –, είχε ένα εξαιρετικά απλό (έως απλοϊκό) σκεπτικό:
● Ο Μητσοτάκης «πετάει» χάρη στη διαχείριση της κορωνοκρίσης και οι δημοσκοπήσεις τον αποθεώνουν δίνοντάς του μέχρι και νταμπλ σκορ.
● Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει περιθώριο για ισχυρή αντιπολίτευση.
● Άρα ιδού η ευκαιρία για μια μεγαλειώδη στρατηγική νίκη, η οποία θα ξεπαστρέψει την απλή αναλογική, θα βυθίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κρίση διαρκείας και θα φέρει ίσως ακόμη και αμφισβήτηση της ηγεσίας του Τσίπρα.
Και ζήσαμε εμείς καλά και οι σεναριολόγοι - σύμβουλοι ακόμη καλύτερα.

Εμμονές και πραγματικότητα
Στο Μαξίμου πάντως δεν φάνηκε ποτέ να επικρατεί αυτή η λογική, καθώς, διαμορφωμένη στις ιδανικές συνθήκες ενός πολιτικού και δημοσιογραφικού εργαστηρίου που λειτουργεί κατά βάση με εμμονές, πολύ απείχε από το να λαμβάνει υπ’ όψιν την... πραγματικότητα.


Ο ίδιος ο Μητσοτάκης, λίγο πριν από το Πάσχα, είχε πει στην «Καθημερινή» ότι δεν αισθάνεται να του λείπει «κάποιο απόθεμα πολιτικής νομιμοποίησης» για να εφαρμόσει την πολιτική του, δεδομένου ότι έχει εκλεγεί μόλις πριν από μερικούς μήνες με διαφορά 8%, διαθέτει μια άνετη αυτοδυναμία 158 βουλευτών και δεν αμφισβητείται από καμία πλευρά.
Άλλωστε η έως τώρα διαχείριση της κρίσης που προκάλεσε η πανδημία της Covid-19 κρίνεται απολύτως ικανοποιητική και σήμερα η εικόνα είναι ακόμη καλύτερη. Η δε αποδοχή αυτής της διαχείρισης από την κοινωνία είναι ευρύτατη.


Είναι όμως αυτός ο λόγος για τον οποίο Μητσοτάκης και Μαξίμου «γειώνουν» την εκλογολογία; Προφανώς όχι. Άλλωστε οι κρίσιμες αποφάσεις δεν λαμβάνονται με όρους τρέχουσας δημοφιλίας, αλλά με όρους διασφάλισης και διαιώνισης της πολιτικής κυριαρχίας και του ηγετικού κύρους του ενδιαφερομένου.

Πολλοί οι κίνδυνοι
Στο Μαξίμου λοιπόν θα ήταν αδύνατον να αγνοήσουν κάποια δεδομένα και κάποια ενδεχόμενα τα οποία θα μπορούσαν να συντρίψουν την ειδυλλιακή εικόνα των σεναριογράφων.

1. Η πανδημία δεν έχει τελειώσει. Αντιθέτως αναμένεται με σοβαρές πιθανότητες ένα δεύτερο κύμα, ενδεχομένως πιο επικίνδυνο από το πρώτο.

2. Οι οικονομικές συνέπειες του πρώτου προσωρινού «κλειδώματος» της οικονομίας διαγράφονται ήδη ως κάτι περισσότερο από σοβαρές.
Η προβλεπόμενη ύφεση της τάξεως του 10% και μια εκτόξευση της ανεργίας στο 20%, μαζί με τη μείωση εισοδημάτων και την αποδιάρθρωση εργασιακών δικαιωμάτων για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, θα μπορούσαν να διαμορφώσουν μια εντελώς διαφορετική αίσθηση για την κυβέρνηση και τη διαχειριστική της ικανότητα.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη χειρότερα σε ένα δεύτερο κύμα. Σε αυτή την περίπτωση θα έμπαινε, άραγε, δίλημμα θυσίας της δημόσιας υγείας για την αποφυγή της οικονομικής κατάρρευσης;

3. Η επιστροφή σε καραντίνα θα ήταν πολύ πιο σκληρή απ’ όσο στην πρώτη φάση για μια κοινωνία που μόλις έχει ανασάνει, καθώς τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική.

4. Αν ο Μητσοτάκης ισχυριζόταν ότι πρέπει να πάει σε εκλογές επειδή η πανδημία ανέτρεψε τον πολιτικό και οικονομικό σχεδιασμό του, το μήνυμα προς την ελληνική κοινωνία θα ήταν ότι καλείται να πληρώσει πάρα πολύ ακριβά τις οικονομικές συνέπειες της υγειονομικής κρίσης.
Σε αυτό το ενδεχόμενο ποιος θα απέκλειε ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να καταρρεύσει, να ενισχυθεί ως αντίβαρο στον διαφαινόμενο κίνδυνο;

5. Αν μια κυβέρνηση τόσο πρόσφατα εκλεγμένη δήλωνε αδυναμία διαχείρισης, τότε θα έθετε η ίδια υπό αμφισβήτηση την υπόστασή της και την πολιτική της σοβαρότητα.

6. Αν, μάλιστα, η προκήρυξη εκλογών γινόταν αντιληπτή ως αυτό που πράγματι θα ήταν, δηλαδή μια απόπειρα αποκόμισης πρόσκαιρου πολιτικού οφέλους, το ηγετικό προφίλ του Μητσοτάκη θα κατέρρεε αυτοστιγμεί. Αυτός που βάζει την πάρτη του πάνω από τη διαχείριση της κρίσης δεν θεωρείται ηγέτης, αλλά καιροσκόπος.

7. Δεδομένου ότι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος – λόγω απλής αναλογικής –, δεν θα προέκυπτε αυτοδυναμία, η Ν.Δ. θα έπρεπε είτε να πάει σε δεύτερες, με κίνδυνο πλήρους εκτροχιασμού της οικονομίας εν μέσω θυελλώδους ύφεσης, είτε να βάλει στο κεφάλι της συγκυβερνήτη, με πιθανότερο τον... Βελόπουλο, καθώς με δική της ευθύνη θα είχε απεμπολήσει την άνετη αυτοδυναμία της.
Αυτή η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί με κάμποσες ακόμη παραμέτρους και δυσάρεστα για την κυβέρνηση ενδεχόμενα. Και έτσι όμως είναι απολύτως ενδεικτική των δισταγμών του Μαξίμου έναντι των εκλογικών σεναρίων.


Αντί όλων αυτών στο περιβάλλον του πρωθυπουργού και στον ίδιο επικράτησε η πολύ πιο λογική εκτίμηση ότι, στις τρέχουσες συνθήκες, η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει αξιοποιώντας την ευρύτατη αποδοχή που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά και ένα επιπλέον αβαντάζ: ότι, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, η οικονομική καθίζηση μπορεί να αποδοθεί τόσο στην πανδημία όσο και στη δομή της ελληνικής οικονομίας και πολύ λιγότερο στην κυβερνητική διαχείριση.


Άλλωστε οι εκλογές τους προσεχείς μήνες, εκτός του ότι θα έδιναν μόλις έναν επιπλέον χρόνο ζωής στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, θα κατανάλωναν αρκετά νωρίς πολύ μεγάλο μέρος του πολιτικού κεφαλαίου του πρωθυπουργού. Ο οποίος, από εκεί και ύστερα, δεν θα κρινόταν πλέον για την επιτυχή διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, αλλά υπό τη δαμόκλειο σπάθη των οικονομικών συνεπειών της.

Όσο για το διαφημιζόμενο από κάποιους δέλεαρ της «διάλυσης» του ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί κάποιος να θυμηθεί ότι η Ν.Δ., εν μέσω χρεοκοπίας και μνημονίων, είχε πέσει κάτω ακόμη και από το 19% (Μάιος του 2012). Ωστόσο αυτό δεν την εμπόδισε, υπό άλλες συνθήκες, λίγα χρόνια αργότερα, να επανέλθει σχεδόν στο 40%. Ένα τεράστιο ρίσκο έναντι ενός μικρού, ίσως πρόσκαιρου και εντελώς αβέβαιου οφέλους...