Η «ξεχασμένη» Συμφωνία

Η παρέμβαση του Ευάγγελου Βενιζέλου, που μας απασχόλησε και στο χθεσινό μας φύλλο, 
θύμισε ή και αποτελεί απάντηση, σε όσους παραβλέπουν ή και ασκούν κριτική, στην πολιτική του «εμπάργκο», που εφάρμοσε η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, το 1994.


Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπενθύμισε πως, το εμπάργκο εκείνο, παρήγαγε συγκεκριμένα αποτελέσματα, που αποτυπώθηκαν στη γνωστή ως «Ενδιάμεση Συμφωνία» του 1995. Το αξιοπερίεργο είναι πως, σε αυτή δεν αναφέρεται κανείς, από το σημερινό φορέα της Κεντροαριστεράς, σε σημείο ώστε να αναρωτιόμαστε αν ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι «εντός γραμμής». Η, ενδεχομένως και να διολισθαίνει προς τον… εθνικισμό. Ευτυχώς, όμως, που η μνήμη δεν έχει εγκαταλείψει όλους, όσους διακονούν στο χώρο. Ο καθηγητής Κώστας Μποτόπουλος, σε άρθρο του, στο χθεσινό φύλλο των ΝΕΩΝ, κινούμενος, από επιστημονική άποψη, στο ίδιο μήκος κύματος, τονίζει ότι παρά τον «ενδιάμεσο» χαρακτήρα της, οι όροι εκείνης της συμφωνίας «ισχύουν και παράγουν έννομο αποτέλεσμα». Στη βάση αυτή: «Είναι προφανές ότι για να είναι επωφελής μια νέα συμφωνία θα πρέπει, ειδικά στο πεδίο των μη εδαφικών, πολιτιστικών και άλλων διεκδικήσεων εκ μέρους της FYROM, να παρέχει μεγαλύτερη ή κατ` ελάχιστον ίση με την προστασία της Ενδιάμεσης».

Όπως δε υπενθυμίζει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την πρόσθετη γνώση που του παρέχει το γεγονός ότι ήταν ο εκπρόσωπος εκείνης της κυβέρνησης, απόρροια ακριβώς εκείνης της συμφωνίας και της δεσμευτικής ισχύος της, όπως υποστηρίζει, ήταν, τόσο η αλλαγή στο εθνικό σύμβολο (ήλιος της Βεργίνας), όσο και οι τροποποιήσεις στο Σύνταγμα τους, τόσο στο προοίμιο, που ευθέως παρέπεμπε στην «ενοποιημένη» Μακεδονία, όσο και σε συγκεκριμένα άρθρα, όπως τα 3 και 49, που λειτουργούσαν, τρόπον τινά, «συμπληρωματικά», ως προς την απροκάλυπτη εκδήλωση αλυτρωτικών προθέσεων. Η ερμηνευτική δε άποψη του κ. Βενιζέλου, που, εν μέρει τουλάχιστον, φαίνεται να συμμερίζεται και ο καθηγητής Μποτόπουλος, αναδεικνύει τη διαχρονική ωφελιμότητα της Συμφωνίας, αφού δημιουργεί το δεσμευτικό πλαίσιο, για τη γειτονική χώρα, εν όψει και της νέας διαπραγματευτικής προσπάθειας.

Πέρα, άλλωστε, από επιστημονικές ερμηνείες, υπάρχει το αναντίρρητο δεδομένο, πως και στο Βουκουρέστι, το 2008, ήταν, ακριβώς, οι παραβιάσεις της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, που επικαλέστηκε η κυβέρνηση  Καραμανλή, για να τεκμηριώσει τη θέση της και να εξασφαλίσει τις τόσο αναγκαίες συμμαχίες. Προς τι, λοιπόν, η σιγή από τους επίγονους;

πηγή