Το μανιφέστο ενός χοντρού

Αξίζουν οι πίτσες που τρως, το να τρίζει το κρεβάτι κάθε φορά που γυρνάς πλευρό;
Θα σας πάω για λίγο πίσω, στην εποχή των παχέων αγελάδων. Τότε, στα χρόνια προ κρίσης, που όλα ήταν πιο ρόδινα κι εγώ πιο χοντρός. Είχα βυζιά μεγαλύτερα απ’ τις περισσότερες συμμαθήτριες μου.


Τα Ημισκούμπρια τραγούδαγαν στα ακουστικά μου το “Χορεύοντας με το λίπος” και εγώ το κουβαλούσα κάθε μέρα πάνω μου, μαζί με τη σχολική μου τσάντα. Περισσότερο θυμάμαι να με φωνάζουνε χοντρό παρά Κώστα. Είχαμε άλλους 4 Κώστηδες στο τμήμα εξ άλλου, δεν βόλευε.
Όχι, δεν γράφω ημερολόγιο, ούτε λέω τον πόνο μου. Ίσα ίσα είχε μια αίγλη να είσαι ο τριψήφιος της τάξης, το γούσταρα. Όσο για το χοντρός… το έκανα nickname στα video games, με συντροφεύει καλά ακόμα και τώρα που αδυνάτισα. Τότε; Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Πολύ απλά γιατί κάτι μου φαίνεται να πηγαίνει στραβά.

Εξηγώ. Η κοινωνία “προοδεύει”, το καινούριο αντικαθιστά το παλιό. Όλοι οι καταπιεσμένοι πληθυσμοί του παρελθόντος απενοχοποιούνται σιγά-σιγά. Ιδανικό παράδειγμα, στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι η στάση της κοινωνίας προς τους ομοφυλόφιλους. 

Μιλάμε για ένα πληθυσμό που, παρότι υπήρχε σαν μειονότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια, μέχρι πολύ πρόσφατα ήτανε στο στόχαστρο του τραμπουκισμού και της κοινωνικής κριτικής. Τον τελευταίο καιρό έχει γεμίσει ο κόσμος κινήματα για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών, την πάλη κόντρα στην ομοφοβία και γενικότερα την “κανονικοποίηση” αυτού που κάποτε θεωρούνταν “ανώμαλο”. 

Και πολύ καλά κάνουν όλα αυτά και υπάρχουν. Για τους χοντρούς όμως τι;
Σ ένα ομοφυλόφιλο θύμα bullying έρχεται η προοδευτική κοινωνία και του λέει : “Κοίταξε να δεις, γίνονται καλύτερα τα πράγματα, αλλάζουν οι καιροί”. Στον χοντρό αντίστοιχα όμως γυρνάνε και λένε: “Κοίταξε να δεις, γίνονται καλύτερα τα πράγματα, αλλάζουν οι καιροί, ΑΝ ΑΔΥΝΑΤΙΣΕΙΣ”. Θα μου πείτε, το ένα είναι καθαρά προσωπικό θέμα, το άλλο είναι θέμα υγείας. Δεν είχα ποτέ μου θέμα υγείας λόγω των κιλών μου. 

Το μόνο θέμα που είχα ήταν η εξάρτηση απ το φαΐ της μάνας μου. Την έχει τερματίσει τη μαγειρική στο extreme difficulty η ρουφιάνα. Κι είχα και τη γιαγιά για καβάτζα, για τις μέρες που είχα σπανακόρυζο στο σπίτι.

Δεν μιλάω για παθολογικές καταστάσεις. Δεν είμαι γιατρός να σου πω για σύνδρομα και για ασθένειες. Εγώ σου μιλάω για τον χοντρό κατ επιλογήν. Αυτόν σαν εμένα που τρώει επειδή γουστάρει 3 πιτόγυρα και καπάκι μετά θα φάει και γλυκό. 

Τι διαφορά έχει λοιπόν το τροφαντό πλάσμα που περιγράφω από τον ομοφυλόφιλο; Και ο χοντρός και ο ομοφυλόφιλος έχουν μια γενετική προδιάθεση.Ο ένας στο να γουστάρει αρνιά και μπέργκερ κι ο άλλος πιο μακρόστενα κομμάτια κρέατος. Το σώμα τους ζητάει κάτι, έλκεται από κάτι, είτε απ τη μία την ηδονή του γεύματος είτε της σάρκας απ την άλλη. Όπως λένε όμως στον χοντρό (ακόμα και με καλές προθέσεις) ότι αν θέλει μπορεί να αδυνατίσει, τολμάει κανείς να πει στον ομοφυλόφιλο οτι αν θέλει μπορεί να σταματήσει να ορέγεται ανδρικά μόρια;

Η κοινωνία έχει στερεότυπα, έχει νόρμες που καθορίζονται απ την πλειοψηφία της (ή τους οικονομικά ισχυρούς). Ο κάθε άνθρωπος έχει δύο εναλλακτικές: Η πρώτη είναι το να συμβιβαστεί και να ακολουθήσει το πρότυπο, είτε του λεπτού, είτε του straight, είτε του καλοντυμένου. Η δεύτερη είναι το να σπάσει τις νόρμες, να “επαναστατήσει” ακολουθώντας αυτό που του λέει το δικό του μυαλό και η δικιά του αισθητική και να αφεθεί στις ορέξεις του. 

Τίποτα κακό προφανώς με αυτό, είναι μια προσωπική επιλογή όμως. Και κάθε επιλογή έχει τις συνέπειες της.Η κοινή λογική λέει ότι αν πηδήξεις απ το μπαλκόνι του 5ου θα ψοφήσεις, τίποτα δε σε σταματά όμως απ’ το να το κάνεις. Η κοινή λογική λέει οτι αν πιεις παραπάνω απ όσο αντέχεις θα μεθύσεις, τίποτα όμως δε σε σταμάτησε χτες που μεθυσμένος πήρες την πρώην σου τηλέφωνο. Ακόμα κι αυτό το τηλέφωνο ήταν μια επιλογή που είχε συνέπειες.

Όπως λοιπόν μπορείς να πας κόντρα στην κοινή λογική, έτσι μπορείς να πας και κόντρα στην κοινωνική λογική, στο κοινώς αποδεκτό. Έχει τις συνέπειες του όμως κι αυτό προφανώς. Κι αυτές είναι η κοινωνική κριτική. Πως λειτουργεί όμως αυτή και ποια η διαφορά της με το bullying που έβαλα στον τίτλο για να μου βγει το λογοπαίγνιο; Η διαφορά τους έγκειται στο φορσάρισμα, στην επιβολή. Άλλο το να εκφράζεις μια γνώμη, το να κριτικάρεις, και άλλο το να την επιβάλεις στον άλλον καθιστώντας τον θύμα.Ήμουνα θύμα bullying εγώ ας πούμε στο σχολείο; Προφανώς και όχι. 

Οι συμμαθητές μου δεν έλεγαν τίποτα παραπάνω από τη γνώμη τους πρωτευόντως και την αλήθεια δευτερευόντως. Ήμουνα χοντρός, το ήξερα και εγώ και αυτοί. Η κριτική ήταν και σωστή και βάσιμη και αναμενόμενη. Αυτό που δεν με καθιστά θύμα bullying είναι το ότι μου άφησαν το περιθώριο να επιλέξω (όπως και έκανα) το να τους γράψω στ’ αρχίδια μου και να παραγγείλω μια “πιτσάκλα” με διπλό πεπερόνι.

Πολύ ωραίο πράγμα η δημοκρατία, ακόμα και η παρωδία της που ζούμε στα πλαίσια του καπιταλισμού. Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην κριτική, μπορεί να πει το οτιδήποτε και να έχει το οτιδήποτε ως γνώμη του. Αντίστοιχα ο παραλήπτης έχει το δικαίωμα να αποδεχτεί την κριτική είτε να την απορρίψει. Κι εδώ είναι που σφάλλουν τα κινήματα υπεράσπισης των μειονοτικών δικαιωμάτων που ανέφερα παραπάνω. Οι προθέσεις τους καλές και άγιες, η πρακτική τους λάθος. Δεν είναι τα πάντα ούτε καταπίεση ούτε στέρηση δικαιωμάτων.

Παράδειγμα χαρακτηριστικό είναι το φεμινιστικό κίνημα. Ναι οι γυναίκες γαμιούνται πατόκορφα στην κοινωνία που ζούμε, βιώνουν διπλή εκμετάλλευση καθημερινά, και σαν γυναίκες εργαζόμενες και σαν μανάδες. Έχουνε χάσει τη μπάλα όμως ένα κομμάτι των φεμινιστριών. Άλλο η ισότητα των φύλλων, το gender equality, κι άλλο το woman superiority που έχουν καταλήξει να εκπροσωπούν. Κακό πράγμα το να φιμώνεις την κριτική, σου στερεί την επιπλέον προοπτική, χάνεις την ευκαιρία να δεις αυτό το κάτι που δε θα μπορούσες με τα δικά σου μάτια.

Ξεφυτρώνουν πολλά αντίστοιχα κινήματα καθημερινά. Πολλά ξεκινάνε δειλά δειλά σαν hashtags στο ίντερνετ. #StopSlutShaming απ τη μία. Κι ακολουθεί απ την άλλη για τους χοντρούς το #StopFatShaming. Ωωωω πολύ ωραία θα μου πείτε, να σταματήσεις και να γκρινιάζεις Ζυγογιάννη. Διαφωνώ όμως, ατυχήσατε. Το ζητούμενο, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, δεν είναι το να σε αποδεχτεί η κοινωνία ως έχεις. 

Είναι να συνειδητοποιήσεις εσύ την επιλογή σου και το βάρος της. Αξίζουν οι πίτσες που τρως το να τρίζει το κρεβάτι κάθε φορά που γυρνάς πλευρό; Αξίζουν τα πιτόγυρα το να δυσκολεύεσαι να βρεις γκόμενα και να είναι κι η κοιλιά σου στη μέση όταν έρθει η ώρα να μοιραστείτε το κρεβάτι που προανέφερα? Αξίζουν τα παγωτά το να σου λέει η μικρή σου ξαδερφούλα οτι πρέπει να φορέσεις και συ σα τη μαμά της τοπ μαγιό όταν πηγαίνετε για μπάνιο? (ναι τα παγωτά το αξίζουν #StopIceCreamShaming).

Θα τράβαγαν τα ίδια λέτε οι αδύνατοι αν δεν είχαμε εξελιχθεί έτσι? Αν είχαμε εξελιχθεί χοντροκώληδες και λιπαροί όπως οι ιπποπόταμοι, θα βίωνε την καταπίεση το λεπτό το πιτσιρίκι? Θα ένιωθε λέτε άσχημα που το κράζουν οι συμμαθητές του οτι δεν έχει… αντρόβυζα και  δεν τρίβονται τα μπούτια του μεταξύ τους;

Το νόημα είναι ότι τα πρότυπα υπάρχουν και θα υπάρχουν, είτε άνθρωποι ήμασταν είτε ιπποπόταμοι σκεπτόμενοι. Καθορίζονται απ την ποικιλία και την διαφορετικότητα στην κοινωνία. Η ουσία δεν βρίσκεται στο να τα ισοπεδώσουμε όλα, να τα καταργήσουμε. Απλά πρέπει να τα ζυγίσουμε, όπως τον χοντρό μας τον κώλο. Αξίζει τον κόπο να πας κόντρα στις νόρμες; Τι θα σου κοστίσει; Τι θα κερδίσεις; Για μένα συνδέεται με τον ίδιο λόγο που δεν πιστεύω και στον θεό, τον οποιονδήποτε θεό. Πιστεύω ότι μπορεί ν αλλάξει ο κόσμος, ότι μπορώ να παλέψω να τον κάνω καλύτερο. 

Αν όμως παραδεχόμουν οτι υπάρχει κάποιος άλλος που δεν μπορώ να ξεπεράσω? Κάποιος που ελέγχει την κοινωνία, είτε αυτή είναι κάποιος θεός είτε κάποια άρχουσα τάξη με τις νόρμες της; Είναι παραίτηση. Είναι παραίτηση το να περιμένεις να αλλάξει η κοινωνία για σένα, το να πιστεύεις ότι θα γίνει κάτι χωρίς τις δυνάμεις σου να παλεύουν στην πρώτη γραμμή για αυτό.

Ποιος είναι ο κακός της υπόθεσης τελικά όμως; Είναι οι χοντροί που πάνε κόντρα στις νόρμες για 2 φέτες ψωμί και μια μπριζόλα? Είναι οι επικριτές τους οι λεπτοί? Είναι τα κινήματα που πάνε κόντρα, ακόμα κι αν το κάνουν λάθος μερικές φορές? Όχι, εγώ είμαι ο κακός. Εγώ κι οι υπόλοιποι πρώην χοντροί σαν εμένα. Βρωμάμε υποκρισία από μακριά όταν σου λέμε οτι αδυνατίσαμε και γίναμε λεπτοί και πέτυχε και μπράβο μας που το καταφέραμε. 

Ποτέ δεν γίνεσαι λεπτός. Απλά καταπιέζεις τον χοντρό μέσα σου για να μην τον καταπιέζουν οι άλλοι. Ζεις σ ένα ψέμα πηγαίνοντας κόντρα σ αυτά που σου λέει το μυαλό και το κορμί σου. Ζεις καθημερινά το ψέμα και προσπαθείς να το ταΐσεις και στους άλλους.

Μας σιχαίνομαι ρε φίλε λίγο γι αυτή την υποκρισία, ντρέπομαι περισσότερο απ’ όταν ήμουνα χοντρός. Πάλι όμως ο χοντρός μέσα μου με σώζει. Γιατί ξέρει τι χρειάζομαι να πάει κάτω η ντροπή… πίτσες, πιτόγυρα και παγωτά.

πηγή