Η προοπτική ήταν μετά το τέλος του προγράμματος να περάσει σε μια πιο χαλαρή μορφή επιτήρησης, την προληπτική πιστοληπτική γραμμή των €11 δις του ESM.
Οι δανειστές απαιτούσαν μέτρα €2 δις (αν λάβουμε υπόψη το περίφημο mail Χαρδούβελη) από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, η οποία είχε απολέσει σταδιακά την εμπιστοσύνη τους.
Η αξιολόγηση έμεινε στη μέση. Από τη μία οι τότε κυβερνόντες δεν είχαν αποθέματα κοινωνικής ανοχής και στήριξης για να περάσουν νέα μέτρα, από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε εκλογές μέσω της ψηφοφορίας για τον νέο πρόεδρο της δημοκρατίας. Βιάστηκε δηλαδή να κυβερνήσει και να διαπραγματευτεί με τους εταίρους, αντί να αφήσει τους προηγούμενους να βγάλουν το φίδι απ την τρύπα. Πορευόταν με την πεποίθηση ότι θα πετύχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Η πραγματικότητα όμως αποδείχθηκε πολύ σκληρή. Σήμερα, 2 χρόνια μετά, η χώρα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση απ ότι το 2014, έχοντας διανύσει βήματα προς τα πίσω. Η δε οικονομία της παραμένει βαριά τραυματισμένη με το βιοτικό επίπεδο των πολιτών να συνεχίζει να υποχωρεί. Καμιά από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποιήθηκε. Το αντίθετο μάλιστα:
Αντί για σκίσιμο του μνημονίου, υπεγράφη τρίτο, εξίσου επαχθές μνημόνιο.
Αντί για €2 δις μέτρα, από τον Ιούλιο 2015 έχουν ληφθεί νέα μέτρα ύψους €7,5 δις (€6 δις νέοι φόροι + €1,5 δις περικοπές συντάξεων).
Αντί για 13η σύνταξη, έχουν επιβληθεί 13 νέες περικοπές στις συντάξεις και επιπλέον, έχει δρομολογηθεί η κατάργηση του ΕΚΑΣ.
Αντί για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, προέκυψε αυξημένος συμπληρωματικός φόρος και ανάκληση της έκπτωσης 20% στα μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα.
Αντί για ισχυρό τραπεζικό σύστημα, οδηγηθήκαμε σε 3η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, σε τιμή αγοράς εξευτελιστική, καθώς και σε αφελληνισμό των διοικήσεών τους.
Αντί για φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις, ιδρύθηκε το νέο υπερταμείο διαχείρισης όλης της δημόσιας περιουσίας, ακίνητης και εταιρικής, για 99 χρόνια, το οποίο θα διοικείται από κοινού με τους δανειστές, ενώ τα 3/4 των εσόδων θα πηγαίνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους.
Αντί για αξιοκρατία στη στελέχωση της κρατικής μηχανής, διενεργούνται αθρόες προσλήψεις κομματικών φίλων, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό κατά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Αντί για κούρεμα του χρέους, δεν έχει πάρει ακόμα ούτε μια μικρή εξυπηρέτηση στις πληρωμές δόσεων και τόκων.
Αντί για εκτίναξη της οικονομίας, η αγορά έχει δεχθεί ανεπανόρθωτα χτυπήματα από τα capital controls και την υπερφορολόγηση. Ως συνέπεια, οι επιχειρήσεις φεύγουν η μια μετά την άλλη στο εξωτερικό.
Το πλέον δυσοίωνο είναι ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει αν δεν πραγματοποιηθούν τάχιστα οι δομικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα. Οι χρόνιες παθογένειες που οδήγησαν στη χρεοκοπία είναι ακόμα εδώ: πελατειακό κράτος, φοροδιαφυγή, γραφειοκρατία, διαφθορά και έλλειψη παραγωγικού ιστού. Αυτό σημαίνει ότι οι πιθανότητες να βγει η Ελλάδα μόνη της στις αγορές το 2018 είναι ελάχιστες και ότι οδεύουμε ολοταχώς προς ένα 4ο μνημόνιο με άγνωστες επιπτώσεις.
Η χώρα έχει ανάγκη από ένα θετικό σοκ. Χρειάζεται ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση με συγκεκριμένες προτεραιότητες:
Θεσμική ανασυγκρότηση,
Χειραφέτηση της δημόσιας διοίκησης από το κομματικό σύστημα,
Ηλεκτρονική διακυβέρνηση,
Αλλαγή του μίγματος πολιτικής με λιγότερους φόρους και κόψιμο της σπατάλης,
Έμφαση σε κλάδους-ατμομηχανές της ελληνικής οικονομίας, όπως ναυτιλία, τουρισμός, ενέργεια, μεταφορές, γεωργία και νέες τεχνολογίες.
Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να βγουν μπροστά νέοι στην πολιτική άνθρωποι, που μέχρι σήμερα διστάζουν να ασχοληθούν ενεργά, απηυδισμένοι από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Άνθρωποι υψηλού ήθους και ικανοτήτων, αποφασισμένοι να συγκρουστούν με παγιωμένες αντιλήψεις και οργανωμένα συμφέροντα, με μοναδικό στόχο να γιατρέψουν τις αδυναμίες του ελληνικού κράτους.
*Ο Δημήτρης Γκιόκας είναι Οικονομολόγος, μέλος της Δημοκρατικής Ευθύνης.
Η αξιολόγηση έμεινε στη μέση. Από τη μία οι τότε κυβερνόντες δεν είχαν αποθέματα κοινωνικής ανοχής και στήριξης για να περάσουν νέα μέτρα, από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε εκλογές μέσω της ψηφοφορίας για τον νέο πρόεδρο της δημοκρατίας. Βιάστηκε δηλαδή να κυβερνήσει και να διαπραγματευτεί με τους εταίρους, αντί να αφήσει τους προηγούμενους να βγάλουν το φίδι απ την τρύπα. Πορευόταν με την πεποίθηση ότι θα πετύχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Η πραγματικότητα όμως αποδείχθηκε πολύ σκληρή. Σήμερα, 2 χρόνια μετά, η χώρα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση απ ότι το 2014, έχοντας διανύσει βήματα προς τα πίσω. Η δε οικονομία της παραμένει βαριά τραυματισμένη με το βιοτικό επίπεδο των πολιτών να συνεχίζει να υποχωρεί. Καμιά από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποιήθηκε. Το αντίθετο μάλιστα:
Αντί για σκίσιμο του μνημονίου, υπεγράφη τρίτο, εξίσου επαχθές μνημόνιο.
Αντί για €2 δις μέτρα, από τον Ιούλιο 2015 έχουν ληφθεί νέα μέτρα ύψους €7,5 δις (€6 δις νέοι φόροι + €1,5 δις περικοπές συντάξεων).
Αντί για 13η σύνταξη, έχουν επιβληθεί 13 νέες περικοπές στις συντάξεις και επιπλέον, έχει δρομολογηθεί η κατάργηση του ΕΚΑΣ.
Αντί για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, προέκυψε αυξημένος συμπληρωματικός φόρος και ανάκληση της έκπτωσης 20% στα μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα.
Αντί για ισχυρό τραπεζικό σύστημα, οδηγηθήκαμε σε 3η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, σε τιμή αγοράς εξευτελιστική, καθώς και σε αφελληνισμό των διοικήσεών τους.
Αντί για φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις, ιδρύθηκε το νέο υπερταμείο διαχείρισης όλης της δημόσιας περιουσίας, ακίνητης και εταιρικής, για 99 χρόνια, το οποίο θα διοικείται από κοινού με τους δανειστές, ενώ τα 3/4 των εσόδων θα πηγαίνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους.
Αντί για αξιοκρατία στη στελέχωση της κρατικής μηχανής, διενεργούνται αθρόες προσλήψεις κομματικών φίλων, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό κατά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Αντί για κούρεμα του χρέους, δεν έχει πάρει ακόμα ούτε μια μικρή εξυπηρέτηση στις πληρωμές δόσεων και τόκων.
Αντί για εκτίναξη της οικονομίας, η αγορά έχει δεχθεί ανεπανόρθωτα χτυπήματα από τα capital controls και την υπερφορολόγηση. Ως συνέπεια, οι επιχειρήσεις φεύγουν η μια μετά την άλλη στο εξωτερικό.
Το πλέον δυσοίωνο είναι ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει αν δεν πραγματοποιηθούν τάχιστα οι δομικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα. Οι χρόνιες παθογένειες που οδήγησαν στη χρεοκοπία είναι ακόμα εδώ: πελατειακό κράτος, φοροδιαφυγή, γραφειοκρατία, διαφθορά και έλλειψη παραγωγικού ιστού. Αυτό σημαίνει ότι οι πιθανότητες να βγει η Ελλάδα μόνη της στις αγορές το 2018 είναι ελάχιστες και ότι οδεύουμε ολοταχώς προς ένα 4ο μνημόνιο με άγνωστες επιπτώσεις.
Η χώρα έχει ανάγκη από ένα θετικό σοκ. Χρειάζεται ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση με συγκεκριμένες προτεραιότητες:
Θεσμική ανασυγκρότηση,
Χειραφέτηση της δημόσιας διοίκησης από το κομματικό σύστημα,
Ηλεκτρονική διακυβέρνηση,
Αλλαγή του μίγματος πολιτικής με λιγότερους φόρους και κόψιμο της σπατάλης,
Έμφαση σε κλάδους-ατμομηχανές της ελληνικής οικονομίας, όπως ναυτιλία, τουρισμός, ενέργεια, μεταφορές, γεωργία και νέες τεχνολογίες.
Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να βγουν μπροστά νέοι στην πολιτική άνθρωποι, που μέχρι σήμερα διστάζουν να ασχοληθούν ενεργά, απηυδισμένοι από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Άνθρωποι υψηλού ήθους και ικανοτήτων, αποφασισμένοι να συγκρουστούν με παγιωμένες αντιλήψεις και οργανωμένα συμφέροντα, με μοναδικό στόχο να γιατρέψουν τις αδυναμίες του ελληνικού κράτους.
*Ο Δημήτρης Γκιόκας είναι Οικονομολόγος, μέλος της Δημοκρατικής Ευθύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ ΣΧΟΛΊΟΥ
Τα σχόλια στό 07magazine men'sblogspot υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων είναι (αστική και ποινική) και βαρύνει τους σχολιαστές.