μετά τα μετάλλια (χρυσό και χάλκινο) της Άννας Κορακάκη. Ο Λευτέρης Πετρούνιας ήταν εκπληκτικός και επιβεβαίωσε τον τίτλο του "άρχοντα των κρίκων" κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο Ρίο.
Έτσι, η Ελλάδα κατέκτησε μετάλλιο στην γυμναστική μετά από δώδεκα χρόνια (από το 2004) όταν ο Ταμπάκος είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους. Μάλιστα, ο Πετρούνιας πέτυχε και άλλο ένα μεγάλο επίτευγμα του Δημοσθένη Ταμπάκου, ο οποίος το 2004 στην Αθήνα έγινε ο μοναδικός αθλητής στην ιστορία των κρίκων, που κατέκτησε το χρυσό συνεχόμενα σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Παγκόσμιο πρωτάθλημα και Ολυμπιακούς Αγώνες.
Κάτι που, πέρα από τον Ταμπάκο, ελάχιστοι Έλληνες αθλητές το έχουν καταφέρει σε όλα τα αθλήματα, όπως ο Κώστας Κεντέρης στον στίβο, ο Πύρρος Δήμας στην άρση βαρών και ο Ηλίας Ηλιάδης στο τζούντο.
Το "who is who" του Λευτέρη Πετρούνια:
Μικρός ήταν ο ορισμός του υπερκινητικού. Με έφεση στο σκαρφάλωμα, αφού δεν είχε αφήσει δέντρο ή τοίχο στη γειτονιά του (Νέα Σμύρνη) που να μην είχε ανεβεί… Μόνο που τότε δύσκολα μπορούσαν να φανταστούν οι οικείοι του ότι ο αεικίνητος Λευτέρης θα έφτανε να σκαρφαλώσει στην κορυφή του κόσμου, όντας κάτοχος χρυσού μεταλλίου σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ενώ εδώ και λίγη ώρα είναι πλέον και χρυσός Ολυμπιονίκης (όλοι οι τίτλοι στους κρίκους).
Κι όλα ξεκίνησε από εκείνη τη βόλτα που έκανε στο γυμναστήριο και η οποία άλλαξε τις ισορροπίες μέσα του. Στα 5 του χρόνια ο Λευτέρης Πετρούνιας βρέθηκε στη μεγάλη αίθουσα με όλα τα όργανα (στρώματα, δίζυγο, τραμπολίνο κ.ά.) και στα δικά του μάτια το προπονητήριο φάνταζε με έναν παιδότοπο όπου μπορούσε να παίξει με όλα τα παιχνίδια.
Κι αυτό έκανε, καθώς ήθελε να τα δοκιμάσει όλα. Γι’ αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι και ξέδινε στον ίππο, το μονόζυγο, τους κρίκους…
Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να καταλήξει σε ένα κι όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος, ο τότε προπονητής του την ημέρα που έγινε 12 χρονών του επέτρεψε να κάνει σ’ όποιο όργανο ήθελε το πρόγραμμα που θα επέλεγε ο ίδιος.
Το ένστικτο του τον έστειλε στους κρίκους, όπου εκτέλεσε το πρόγραμμα που επινόησε κι αυτό ήταν. Ένας μεγάλος έρωτας είχε γεννηθεί, όμως όπως όλες οι μεγάλες αγάπες είχε τα πάνω και τα κάτω της…
Πίσω από κάθε εκκολαπτόμενο πρωταθλητή κρύβεται (κι αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάει κανείς) μια παιδική ψυχή, κι ο Λευτέρης κάποια στιγμή δεν άντεξε. Εκείνη η αίθουσα που κάποτε έμοιαζε με τον τόπο των ονείρων του, είχε εξελιχθεί σε τόπο... μαρτυρίου. Είχε μπουχτίσει από τη γυμναστική, τις προπονήσεις το συγκεκριμένο στρατιωτικό ωράριο, την πειθαρχία, την ακρίβεια…
Έτσι τα άφησε όλα κι έγινε ένα κανονικό παιδί, ένας έφηβος που ζούσε τη ζωή του σαν όλους τους άλλους... Αλλά, όπως είπαμε, στις μεγάλες αγάπες πάντα μένει η σπίθα που αναζωπυρώνει τη φωτιά κι έτσι το 2007 ο Λευτέρης αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα της επιστροφής.
Εκεί αντιλήφθηκε ότι αυτός ο κόσμος είναι σκληρός. Οι παλιοί συνοδοιπόροι του δεν τον υποδέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες, οι προπονητές δεν ήθελαν να τον αναλάβουν (τον παρότρυναν μάλιστα να σταματήσει), αλλά ο ίδιος δεν τους άκουσε κι αφού ξεκίνησε δειλά, δειλά το 2010 βρήκε τον μέντορα του Δημήτρη Ράφτη στα χέρια του οποίου από ένας ταλαντούχος αθλητής εξελίχθηκε σε ένα παγκόσμιο πρωταθλητή.
Πλέον είχε ζήσει τη ζωή και ήξερε ότι για να φτάσει ψηλά έπρεπε να κάνει θυσίες. Και τις έκανε. Και δικαιώθηκε. Κι ας έπρεπε να κάνει την καρδιά του πέτρα….
Όπως τον Οκτώβριο του 2015 όταν ένα μήνα μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, έπρεπε να ανέβει στους κρίκους για να αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκώβης..
Ανέβηκε, άγγιξε τελειότητα και βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου, για να μπορεί να τον βλέπει πιο καθαρά κι ο πατέρας του και να τον καμαρώνει.
Εξάλλου του το είχε υποσχεθεί ότι θα έφτανε ψηλά… Τόσο που να αισθάνεται ότι είναι κοντά του.
Έτσι, η Ελλάδα κατέκτησε μετάλλιο στην γυμναστική μετά από δώδεκα χρόνια (από το 2004) όταν ο Ταμπάκος είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους. Μάλιστα, ο Πετρούνιας πέτυχε και άλλο ένα μεγάλο επίτευγμα του Δημοσθένη Ταμπάκου, ο οποίος το 2004 στην Αθήνα έγινε ο μοναδικός αθλητής στην ιστορία των κρίκων, που κατέκτησε το χρυσό συνεχόμενα σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Παγκόσμιο πρωτάθλημα και Ολυμπιακούς Αγώνες.
Κάτι που, πέρα από τον Ταμπάκο, ελάχιστοι Έλληνες αθλητές το έχουν καταφέρει σε όλα τα αθλήματα, όπως ο Κώστας Κεντέρης στον στίβο, ο Πύρρος Δήμας στην άρση βαρών και ο Ηλίας Ηλιάδης στο τζούντο.
Το "who is who" του Λευτέρη Πετρούνια:
Μικρός ήταν ο ορισμός του υπερκινητικού. Με έφεση στο σκαρφάλωμα, αφού δεν είχε αφήσει δέντρο ή τοίχο στη γειτονιά του (Νέα Σμύρνη) που να μην είχε ανεβεί… Μόνο που τότε δύσκολα μπορούσαν να φανταστούν οι οικείοι του ότι ο αεικίνητος Λευτέρης θα έφτανε να σκαρφαλώσει στην κορυφή του κόσμου, όντας κάτοχος χρυσού μεταλλίου σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ενώ εδώ και λίγη ώρα είναι πλέον και χρυσός Ολυμπιονίκης (όλοι οι τίτλοι στους κρίκους).
Κι όλα ξεκίνησε από εκείνη τη βόλτα που έκανε στο γυμναστήριο και η οποία άλλαξε τις ισορροπίες μέσα του. Στα 5 του χρόνια ο Λευτέρης Πετρούνιας βρέθηκε στη μεγάλη αίθουσα με όλα τα όργανα (στρώματα, δίζυγο, τραμπολίνο κ.ά.) και στα δικά του μάτια το προπονητήριο φάνταζε με έναν παιδότοπο όπου μπορούσε να παίξει με όλα τα παιχνίδια.
Κι αυτό έκανε, καθώς ήθελε να τα δοκιμάσει όλα. Γι’ αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι και ξέδινε στον ίππο, το μονόζυγο, τους κρίκους…
Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να καταλήξει σε ένα κι όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος, ο τότε προπονητής του την ημέρα που έγινε 12 χρονών του επέτρεψε να κάνει σ’ όποιο όργανο ήθελε το πρόγραμμα που θα επέλεγε ο ίδιος.
Το ένστικτο του τον έστειλε στους κρίκους, όπου εκτέλεσε το πρόγραμμα που επινόησε κι αυτό ήταν. Ένας μεγάλος έρωτας είχε γεννηθεί, όμως όπως όλες οι μεγάλες αγάπες είχε τα πάνω και τα κάτω της…
Πίσω από κάθε εκκολαπτόμενο πρωταθλητή κρύβεται (κι αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάει κανείς) μια παιδική ψυχή, κι ο Λευτέρης κάποια στιγμή δεν άντεξε. Εκείνη η αίθουσα που κάποτε έμοιαζε με τον τόπο των ονείρων του, είχε εξελιχθεί σε τόπο... μαρτυρίου. Είχε μπουχτίσει από τη γυμναστική, τις προπονήσεις το συγκεκριμένο στρατιωτικό ωράριο, την πειθαρχία, την ακρίβεια…
Έτσι τα άφησε όλα κι έγινε ένα κανονικό παιδί, ένας έφηβος που ζούσε τη ζωή του σαν όλους τους άλλους... Αλλά, όπως είπαμε, στις μεγάλες αγάπες πάντα μένει η σπίθα που αναζωπυρώνει τη φωτιά κι έτσι το 2007 ο Λευτέρης αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα της επιστροφής.
Εκεί αντιλήφθηκε ότι αυτός ο κόσμος είναι σκληρός. Οι παλιοί συνοδοιπόροι του δεν τον υποδέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες, οι προπονητές δεν ήθελαν να τον αναλάβουν (τον παρότρυναν μάλιστα να σταματήσει), αλλά ο ίδιος δεν τους άκουσε κι αφού ξεκίνησε δειλά, δειλά το 2010 βρήκε τον μέντορα του Δημήτρη Ράφτη στα χέρια του οποίου από ένας ταλαντούχος αθλητής εξελίχθηκε σε ένα παγκόσμιο πρωταθλητή.
Πλέον είχε ζήσει τη ζωή και ήξερε ότι για να φτάσει ψηλά έπρεπε να κάνει θυσίες. Και τις έκανε. Και δικαιώθηκε. Κι ας έπρεπε να κάνει την καρδιά του πέτρα….
Όπως τον Οκτώβριο του 2015 όταν ένα μήνα μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, έπρεπε να ανέβει στους κρίκους για να αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκώβης..
Ανέβηκε, άγγιξε τελειότητα και βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου, για να μπορεί να τον βλέπει πιο καθαρά κι ο πατέρας του και να τον καμαρώνει.
Εξάλλου του το είχε υποσχεθεί ότι θα έφτανε ψηλά… Τόσο που να αισθάνεται ότι είναι κοντά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ ΣΧΟΛΊΟΥ
Τα σχόλια στό 07magazine men'sblogspot υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων είναι (αστική και ποινική) και βαρύνει τους σχολιαστές.