Λίγο μετά το μεσημέρι της 1 Ιουνίου 1960 στο θάλαμο «28» του Λαϊκού νοσοκομείου της Αθήνας,
στους Αμπελοκήπους, άφησε την τελευταία του πνοή ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης(το όνομα και το επώνυμο αυτό - κατά τον κ. Νίκο Αθανασιάδη - βγαίνει από το γαλλόφωνο Arme de la Patrie, δηλαδή στρατός της Πατρίδας) ή Τηλέμαχος Νταλάκας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα.
Μαζί του χάθηκε μια ολόκληρη ρομαντική εποχή, γιατί ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης ήταν ο τελευταίος των γραφικών τύπων της παλιάς Αθήνας. Ήταν ο πιο γραφικός, ο πιο ωραίος, ο πιο ρομαντικός τρελός, που έζησε στην Ελληνική πρωτεύουσα πριν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Πρόκειται για έναν από τους τύπους της Αθήνας. Ένας νέος τριάντα περίπου ετών, πανύψηλος και ευθυτενής, που περιφέρεται με μαύρη ζακέτα, ένα σκληρό καπέλο, γκέτες στα παπούτσια, μονόκλ στο μάτι με φυσιογνωμία στομφώδη και βλέμμα ναπολεόντειο.
Το 1926 ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης είναι η εξέχουσα φυσιογνωμία, που κυριαρχεί παντού και ιδιαίτερα στην πλατεία Συντάγματος, στο καφενείο του Ζαχαράτου, όπου εκφωνεί τους πύρινους λόγους του, αναπτύσσει τα πολιτικά του προγράμματα και χαράσσει τη γραμμή που πρέπει ν’ ακολουθήσει το Έθνος και η κοινωνία.
Ήρθε από την Μυτιλήνη το 1925 και αμέσως επιβάλλεται. Οι Αθηναίοι ξέρουν καλύτερα το όνομα του αρχηγού του κόμματος των Κυανόλευκων - γιατί αυτό είχε ιδρύσει ο Δελαπατρίδης - παρά το όνομα των αληθινών Υπουργών της κυβερνήσεως.
Γελάνε καλόκαρδα με όσα τους λέει, τον κερνάνε για να τον έχουν στη συντροφιά τους και ανησυχούν όταν δεν τον δουν να εμφανισθεί μια μέρα στο Σύνταγμα. Οι καφενόβιοι τον υποδέχονται πάντα με χειροκροτήματα.
Η μια παρέα προσπαθεί να τον αποσπάσει από την άλλη. Μερικοί πλούσιοι που διαθέτουν δικό τους αυτοκίνητο τον παίρνουν μαζί τους και τον γυρίζουν από την Κηφισιά μέχρι το Φάληρο για ν’ απολαύσουν τους λόγους του, που εκφωνούνται πάντα σε άπταιστη καθαρεύουσα με πολύ στόμφο αλλά και πολλή ασυναρτησία.
Οι Αθηναίοι τον αγάπησαν περισσότερο από όλους τους άλλους εκείνους τύπους της εποχής του. Τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο. Γιατί, μέσα στην τρέλα του, έλεγε κάποιες αλήθειες που δεν τολμούσε κανείς άλλος να πει.
Με τη μεγαλύτερη φυσικότητα, λοιπόν, έλεγε ότι, μια μέρα ο λαός θα τον καλέσει να κυβερνήσει την Ελλάδα, διένειμε υπουργεία σε φίλους και γνωστούς και ακόμη ίδρυε νέα υπουργεία, όπως το «Υπουργείον Έρωτος» για να αντιμετωπισθούν, όπως έλεγε, κατά τρόπον αποτελεσματικότερον χρονίζοντα ερωτικά προβλήματα.
Ο Δελαπατρίδης ζει σε κάποιο αθηναϊκό ξενοδοχείο και γευματίζει στα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας, φιλοξενούμενος πάντοτε γνωστών Αθηναίων, που επιδιώκουν την συντροφιά του για να τον απολαμβάνουν. Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι που τον συντηρούν. Οι δανδήδες του δίνουν κοστούμια, του προσφέρουν παπούτσια, γκέτες, εσώρουχα, ακόμα και παλτά. Μερικοί δε διστάζουν να του δανείσουν και χρήματα για να εκδώσει μια σατιρική εφημερίδα. Έτσι λοιπόν κάποια μέρα κυκλοφορεί ένα σατιρικό περιοδικό σε 8.000 αντίτυπα και γίνεται ανάρπαστο.
Κάποια μέρα όμως εξαφανίζεται. Οι Αθηναίοι τον χάνουν. Στο καφενείο του Ζαχαράτου τον αναζητούν οι φίλοι του αλλά δεν μπορούν να τον βρούνε πουθενά. Το ίδιο και στα καφενεία της Ομονοίας, όπου και εκεί σύχναζε, κανείς δεν ξέρει τι έγινε ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης.
Το 1933 ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης βρίσκεται κλεισμένος στο Δημόσιο Ψυχιατρείο. Οι συνθήκες υπό τις οποίες μπήκε σ’ αυτό το ίδρυμα δεν είναι γνωστές. Μια χαρακτηριστική ιστορία που συνέβη μέσα στο Δημόσιο Ψυχιατρείο είναι και η εξής: Επειδή δεχόταν καρπαζιές από άλλους ασθενείς, για να αμυνθεί, κάποια μέρα μηχανεύτηκε το εξής αμίμητο: Τσιμεντάρισε το μαύρο επίσημο καπέλο του, ώστε εκείνος που τον καρπάζωνε χτυπούσε επάνω στο σκληρό πλέον τσιμεντένιο καπέλο και πονούσε.
Ο Δελαπατρίδης, συνέγραψε και έργα! Ένα από αυτά, με τον τίτλο: «Γελά η κοινωνία», δεν το αποχωριζόταν ποτέ και το κουβαλούσε μαζί του όπου κι αν πήγαινε. Το χειρόγραφο αυτό αριθμούσε περίπου 800 σελίδες και το μετέφερε καθημερινά, μέσα σε μια κουρελιασμένη τσάντα.
Μαζί του χάθηκε μια ολόκληρη ρομαντική εποχή, γιατί ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης ήταν ο τελευταίος των γραφικών τύπων της παλιάς Αθήνας. Ήταν ο πιο γραφικός, ο πιο ωραίος, ο πιο ρομαντικός τρελός, που έζησε στην Ελληνική πρωτεύουσα πριν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Πρόκειται για έναν από τους τύπους της Αθήνας. Ένας νέος τριάντα περίπου ετών, πανύψηλος και ευθυτενής, που περιφέρεται με μαύρη ζακέτα, ένα σκληρό καπέλο, γκέτες στα παπούτσια, μονόκλ στο μάτι με φυσιογνωμία στομφώδη και βλέμμα ναπολεόντειο.
Το 1926 ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης είναι η εξέχουσα φυσιογνωμία, που κυριαρχεί παντού και ιδιαίτερα στην πλατεία Συντάγματος, στο καφενείο του Ζαχαράτου, όπου εκφωνεί τους πύρινους λόγους του, αναπτύσσει τα πολιτικά του προγράμματα και χαράσσει τη γραμμή που πρέπει ν’ ακολουθήσει το Έθνος και η κοινωνία.
Ήρθε από την Μυτιλήνη το 1925 και αμέσως επιβάλλεται. Οι Αθηναίοι ξέρουν καλύτερα το όνομα του αρχηγού του κόμματος των Κυανόλευκων - γιατί αυτό είχε ιδρύσει ο Δελαπατρίδης - παρά το όνομα των αληθινών Υπουργών της κυβερνήσεως.
Γελάνε καλόκαρδα με όσα τους λέει, τον κερνάνε για να τον έχουν στη συντροφιά τους και ανησυχούν όταν δεν τον δουν να εμφανισθεί μια μέρα στο Σύνταγμα. Οι καφενόβιοι τον υποδέχονται πάντα με χειροκροτήματα.
Η μια παρέα προσπαθεί να τον αποσπάσει από την άλλη. Μερικοί πλούσιοι που διαθέτουν δικό τους αυτοκίνητο τον παίρνουν μαζί τους και τον γυρίζουν από την Κηφισιά μέχρι το Φάληρο για ν’ απολαύσουν τους λόγους του, που εκφωνούνται πάντα σε άπταιστη καθαρεύουσα με πολύ στόμφο αλλά και πολλή ασυναρτησία.
Οι Αθηναίοι τον αγάπησαν περισσότερο από όλους τους άλλους εκείνους τύπους της εποχής του. Τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο. Γιατί, μέσα στην τρέλα του, έλεγε κάποιες αλήθειες που δεν τολμούσε κανείς άλλος να πει.
Με τη μεγαλύτερη φυσικότητα, λοιπόν, έλεγε ότι, μια μέρα ο λαός θα τον καλέσει να κυβερνήσει την Ελλάδα, διένειμε υπουργεία σε φίλους και γνωστούς και ακόμη ίδρυε νέα υπουργεία, όπως το «Υπουργείον Έρωτος» για να αντιμετωπισθούν, όπως έλεγε, κατά τρόπον αποτελεσματικότερον χρονίζοντα ερωτικά προβλήματα.
Ο Δελαπατρίδης ζει σε κάποιο αθηναϊκό ξενοδοχείο και γευματίζει στα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας, φιλοξενούμενος πάντοτε γνωστών Αθηναίων, που επιδιώκουν την συντροφιά του για να τον απολαμβάνουν. Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι που τον συντηρούν. Οι δανδήδες του δίνουν κοστούμια, του προσφέρουν παπούτσια, γκέτες, εσώρουχα, ακόμα και παλτά. Μερικοί δε διστάζουν να του δανείσουν και χρήματα για να εκδώσει μια σατιρική εφημερίδα. Έτσι λοιπόν κάποια μέρα κυκλοφορεί ένα σατιρικό περιοδικό σε 8.000 αντίτυπα και γίνεται ανάρπαστο.
Κάποια μέρα όμως εξαφανίζεται. Οι Αθηναίοι τον χάνουν. Στο καφενείο του Ζαχαράτου τον αναζητούν οι φίλοι του αλλά δεν μπορούν να τον βρούνε πουθενά. Το ίδιο και στα καφενεία της Ομονοίας, όπου και εκεί σύχναζε, κανείς δεν ξέρει τι έγινε ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης.
Το 1933 ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης βρίσκεται κλεισμένος στο Δημόσιο Ψυχιατρείο. Οι συνθήκες υπό τις οποίες μπήκε σ’ αυτό το ίδρυμα δεν είναι γνωστές. Μια χαρακτηριστική ιστορία που συνέβη μέσα στο Δημόσιο Ψυχιατρείο είναι και η εξής: Επειδή δεχόταν καρπαζιές από άλλους ασθενείς, για να αμυνθεί, κάποια μέρα μηχανεύτηκε το εξής αμίμητο: Τσιμεντάρισε το μαύρο επίσημο καπέλο του, ώστε εκείνος που τον καρπάζωνε χτυπούσε επάνω στο σκληρό πλέον τσιμεντένιο καπέλο και πονούσε.
Ο Δελαπατρίδης, συνέγραψε και έργα! Ένα από αυτά, με τον τίτλο: «Γελά η κοινωνία», δεν το αποχωριζόταν ποτέ και το κουβαλούσε μαζί του όπου κι αν πήγαινε. Το χειρόγραφο αυτό αριθμούσε περίπου 800 σελίδες και το μετέφερε καθημερινά, μέσα σε μια κουρελιασμένη τσάντα.
jimys stasinopoulos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ ΣΧΟΛΊΟΥ
Τα σχόλια στό 07magazine men'sblogspot υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων είναι (αστική και ποινική) και βαρύνει τους σχολιαστές.