Το σκοτάδι του Αλέξη

Κινδυνεύει να χάσει το φως του και να μείνει στον δρόμο, γιατί δεν έχει πλέον κανένα εισόδημα!

Ο γνωστός χορευτής και χορογράφος Αλέξης Γεωργίου, που στο παρελθόν είχε συνδέσει το όνομά του με τη Λυρική Σκηνή, αλλά και τα λαμπερά προγράμματα σε θέατρα και κέντρα όπου πρωταγωνιστούσαν θρυλικά ονόματα της showbiz, αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα με την όρασή του. Από το ένα του μάτι βλέπει ελάχιστα, λόγω ενός ατυχήματος, ενώ, εξαιτίας μιας πάθησης, από το άλλο διακρίνει θολά. Η περιπέτεια αυτή, σε συνδυασμό με το γεγονός πως η οικονομική του κατάσταση είναι συνεχώς επιδεινούμενη (με δυσκολία εξασφαλίζει ακόμη και για τα προς το ζην), τον έχει οδηγήσει σε μεγάλη απόγνωση. Μοναδική ελπίδα για τη σωτηρία του αλλά και για να επανακτήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια είναι η τιμητική σύνταξη που περιμένει εναγωνίως από το υπουργείο Πολιτισμού.

Σε θεατρική παράσταση από την εποχή που ήταν παρτενέρ της Ερρικας Μπρόγερ.

Τα τελευταία δύο χρόνια ο Αλέξης Γεωργίου ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά. Ο γνωστός καλλιτέχνης, που έχει αφήσει το στίγμα του στον χορό, βιώνει τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, καθώς στην ηλικία των 61 χρόνων έχει φτάσει στο σημείο να φοβάται ακόμη και το ενδεχόμενο της ολικής τύφλωσης.



Τραύμα από γάτα

«Υπήρχε ένα παλιό τραύμα στο δεξί μου μάτι από μια γάτα που είχα, στο οποίο δεν είχα δώσει σημασία. Δυστυχώς, όπως μου είπαν οι γιατροί, ήταν η αιτία που πλέον μπορώ να δω σε ποσοστό μόνο 20%. Δεν μου έφτανε όμως αυτή η ατυχία! Το αριστερό μου μάτι, το οποίο επιβαρύνθηκε λόγω της μειωμένης όρασης του δεξιού, διαγνώστηκε με εκφυλισμό ωχράς κηλίδας, με αποτέλεσμα πλέον να αντιμετωπίζω σοβαρότατα προβλήματα όρασης».

1975, θέατρο Μετροπόλιταν, στην παράσταση «Οι λόρδοι της λόρδας», με την Ερρικα Μπρόγερ και τον Δημήτρη Παπάζογλου.

Ο Αλέξης Γεωργίου προκειμένου να σώσει το αριστερό του μάτι (στο δεξί δεν προβλέπεται βελτίωση, ενώ του έχουν πει ότι υπάρχουν πιθανότητες να μειωθεί ακόμη περισσότερο το ποσοστό της όρασής του) επιβάλλεται να κάνει μια ενέσιμη θεραπεία. «Για την ωχρά κηλίδα, η οποία είναι μια ασθένεια που μειώνει σταδιακά την όραση, πρέπει να κάνω πανάκριβες ενέσεις, με κόστος 600 ευρώ η μία, ενώ για την αξονική του ματιού, που γίνεται κάθε φορά για να βλέπουμε την πορεία της θεραπείας, χρειάζονται άλλα 100 ευρώ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω ιατροφαρμακευτική κάλυψη, γιατί σε αρκετές δουλειές οι επιχειρηματίες δεν μου έβαζαν ένσημα» μας λέει με πόνο ψυχής και συνεχίζει, βγάζοντας για λίγο τα μαύρα γυαλιά που φοράει:

«Εχω δουλέψει στα καλύτερα θέατρα και κέντρα, αλλά λόγω της καλής διάθεσης που είχα πάντα απέναντι στους ανθρώπους δεν ψαχνόμουν να δω τι έκαναν οι επιχειρηματίες, με αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς, ενώ μου έκαναν κρατήσεις, όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων, δεν μου κολλούσαν τα ένσημα. Οταν ήρθε η ώρα να πάρω σύνταξη πήγα στο ταμείο μου κι έμεινα άφωνος, αφού μου είπαν πως έχω μόνο 3.500 ένσημα. Για να πάρω σύνταξη χρειάζονται 4.500 και όπως με ενημέρωσαν οι αρμόδιοι, οι επιχειρηματίες για τους οποίους εργαζόμουν δεν είναι πλέον στη ζωή, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να διεκδικήσω τα ένσημά μου.

Σε μουσικοχορευτικό σόου με τη Νέλλη Γκίνη.

Θα μπορούσα να τα αγοράσω με περίπου 5.000 ευρώ, αλλά πού να τα βρω; Εγώ αυτήν τη στιγμή δεν έχω χρήματα για να πληρώσω τη θεραπεία που επιβάλλεται να κάνω για να σώσω το μάτι μου, δεν μπορώ να επιβιώσω και κινδυνεύω να χάσω το φως μου. Ευτυχώς που με βοηθάνε η αδελφή μου και ο ανιψιός μου, αλλά και αυτοί οι άνθρωποι μέχρι πότε;».

Είναι αργά

Τον ρωτάμε γιατί δεν επιχειρεί να εργαστεί σε μια άλλη δουλειά, εκτός του χορού, τον οποίο ούτως ή άλλως έχει εγκαταλείψει λόγω των προβλημάτων στα μάτια του. «Πήγα να δουλέψω τσεκαδόρος σε ένα νυχτερινό μαγαζί, αλλά λόγω της μειωμένης όρασης μόνο σωστό τσεκάρισμα δεν έκανα και παραλίγο να βρεθώ χρεωμένος στο τέλος. Ακόμη και στον δρόμο που κυκλοφορώ το οπτικό μου πεδίο είναι μειωμένο. Εχει τύχει πολλές φορές να μη δω ένα διερχόμενο μηχανάκι και στο τσακ να τη γλιτώσω. Δεν είναι ζωή αυτή». Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει πολλά χρήματα από τα χέρια του Αλέξη Γεωργίου, αλλά, όπως μας εξομολογείται, «έπαιρνα δέκα δραχμές και χαλούσα δώδεκα, δηλαδή δεν έκανα καλό κουμάντο».

Αποτέλεσμα; Αυτή τη στιγμή να μετανιώνει για τις επιλογές του, αλλά να είναι πλέον αργά. «Ζω ένα δράμα!» λέει ο χορευτής, που έχει υποβάλει τα χαρτιά του για τιμητική σύνταξη κι ελπίζει πως θα την πάρει το συντομότερο, γιατί αλλιώς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει. «Είναι πολύ άσχημο να έχεις δουλέψει τόσα χρόνια, να έχεις προσφέρεις όλο σου το είναι στον χορό και στο θέαμα και τελικά να μην μπορείς να πάρεις σύνταξη, γιατί κάποιοι επιχειρηματίες θεάτρων και μαγαζιών ήταν εντελώς ανεξέλεγκτοι εκείνα τα χρόνια».

Ηρώδειο, στην «Καταδίκη του Φάουστ» με τη Λυρική Σκηνή, υποδύεται τον πρώτο ρόλο (όρθιος, πρώτος από δεξιά).

Να συμπληρώσουμε ότι η συνάντησή μας έγινε σε γνωστό μαγαζί του Στιβ Κακέτση στο Καλαμάκι. Ο επιχειρηματίας, που επί σειρά ετών λειτουργούσε τη θρυλική Νεράιδα και είχε συνεργαστεί με τον Αλέξη Γεωργίου, μας μίλησε με τα καλύτερα για τον γνωστό χορευτή-χορογράφο τονίζοντας: «Η Πολιτεία θα πρέπει να φροντίζει τους καλλιτέχνες που έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην ψυχαγωγία του κόσμου, ειδικά στις δύσκολες στιγμές τους».

Μοναδικές συνεργασίες σε ολόκληρο τον κόσμο

Ο Αλέξης Γεωργίου σπούδασε χορό με σπουδαίες δασκάλες, όπως η Ελλη Ζουρούδη και η Αννα Πέτροβα, ενώ έκανε σπουδές στη Νέα Υόρκη με διεθνούς φήμης χορευτές-δασκάλους των φημισμένων μπαλέτων Αλβιν Εϊλι. Εχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα όλης της γκάμας του χορού στη χώρα μας (Γιάννη Φλερύ, Μανώλη Καστρινό, Αγγελο Γριμάνη, Ραλλού Μάνου, Λιλή Μπερδέ, Αγγελο Χατζή, Νάντια Φοντάνα, Δημήτρη Παπάζογλου κ.ά.), καθώς και με πολλούς ξένους χορογράφους, όπως ο Κασαντό, ο οποίος ήταν ο πρώτος χορευτής των μπαλέτων Μορίς Μπεζάρ...

Με την Μαρία ντε Πετρίλο.

Η καριέρα του ξεκίνησε το 1970 συμμετέχοντας στο μπαλέτο του Φώτη Μεταξόπουλου, με τον οποίο δούλεψε για δύο σεζόν στα θρυλικά θέατρα Ακροπόλ και Ρεξ. Αμέσως μετά έδωσε εξετάσεις στη Λυρική Σκηνή, όπου πέρασε με επιτυχία και επί οκτώ χρόνια ασχολήθηκε με τον κλασικό χορό.

Σε πολλές βραδιές μπαλέτου της Λυρικής χόρεψε ως πρώτος χορευτής, ενώ αρκετοί ξένοι χορογράφοι, που ανέβασαν σημαντικά έργα εκεί, αλλά και στο Ηρώδειο, τον επέλεξαν για σολίστα σε σημαντικές παραστάσεις, όπως εκείνη που ανέβασε ο διάσημος Γιουγκοσλάβος χορογράφος Στάρμπλεκ. Μιλάμε για έναν πολύ δύσκολο ρόλο, τον οποίο υποδύθηκε στην «Καταδίκη του Φάουστ», με παρτενέρ την έξοχη Μαρίνα Μιχαλοπούλου, η οποία στη συνέχεια έκανε διεθνή καριέρα χορεύοντας ακόμη και με τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ.

Και στην τηλεόραση

Φεύγοντας από τη Λυρική ασχολήθηκε με το ελεύθερο μουσικό θέατρο και αρχικά έγινε παρτενέρ της Ερρικας Μπρόγερ, η οποία μόλις είχε χωρίσει επαγγελματικά από την αδελφή της Μαργαρίτα. Μαζί με την Μπρόγερ έδωσε πολλές παραστάσεις στο θέατρο, ενώ εμφανίστηκε και στην τηλεόραση.

Ειδικά στην κρατική, εργάστηκε μαζί της επί δύο χρόνια παρουσιάζοντας, ως χορευτής και χορογράφος, ένα μοναδικό χορευτικό θέαμα στην εκπομπή «Κυριακή χωρίς σύννεφα», τα κείμενα της οποίας υπέγραφε ο Αλέκος Σακελλάριος.

1971, θέατρο Ρεξ, με το μπαλέτο του Φώτη Μεταξόπουλου.

Εχει χορογραφήσει τα μεγαλύτερα ονόματα της «χρυσής εποχής» της επιθεώρησης και του τραγουδιού, βάζοντας τη σφραγίδα του στην επιτυχία πολλών προγραμμάτων των νυχτερινών κέντρων Φαντασία, Δειλινά, Νεράιδα, όπου τραγουδούσαν καλλιτέχνες όπως η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Λίτσα Διαμάντη, ο Σταμάτης Κόκοτας, ο Γιάννης Καλατζής, ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο Μιχάλης Μενιδιάτης, η Ρίτα Σακελλαρίου, ο Μανώλης Μητσιάς. Το 2005 έκλεισε τον επιτυχημένο επαγγελματικό κύκλο του.

espressonews.gr

ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΜΠΟΥΝΙΑΣ – Φωτ.: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΣΙΑΣ